Prikkelende uitspraken op knalroze papier

Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat de tiende editie van Fucking Good Art een bijzonder goed blad is. Of boekje. Of eigenlijk een 'zine', zoals de bedenkers, en redactieleden Rob Hamelijnck en Nienke Terpsma het omschrijven. Het tijdschrift werd twee jaar geleden opgericht en wil de Rotterdamse kunstwereld mappen. Daarvoor nodigt de redactie kunstenaars en curatoren uit om recensies, observaties en commentaren te schrijven over binnen-en buitenlandse presentaties.

Directe aanleiding voor deze tiende uitgave is de tentoonstelling Project Rotterdam, in het Museum Boijmans Van Beuningen. Het is de eerste expositie van de zogenoemde 'stadsredactie' van het Rotterdamse museum, een drietal conservatoren die tot opdracht hebben de stad door te lichten en er verslag van te doen.

Fucking Good Artwerd speciaal benaderd om dit tiende nummer aan deze manifestatie te wijden. De redacteuren hebben hun taak dan ook maar gelijk uitvoerig aangepakt. Het overzicht van de bijdragen, van achteren naar voren: een complete ('maar niet officiële') lijst van aankopen van de Rotterdamse stadscollectie; een chronologisch overzicht van de verschillende stadsconservatoren; overzicht van de architectuur van het Boijmans; een complotverhaal over de Rotterdamse kunstmacht; én acht interviews met (ex) directeuren en conservatoren van de verschillende Rotterdamse kunstinstellingen.

Waarlijk geen geringe uitgave en een behoorlijke kluif voor de lezers, maar wat een genoegen als je er eenmaal aan begonnen bent. De interviews bieden een staalkaart van opvattingen over wat kunst is, over de maatschappelijke rol ervan en het belang van cultuur in het algemeen.

Misschien niet wat te veel van het goede? Nee, ook niet als het uit de mond komt van Chris Dercon (ex-Boijmans), Catherina David (ex-Witte de With) of Arno van Roosmalen (ex-TENT). Wat op zich al opmerkelijk is. De drie staan niet bepaald bekend vanwege hun heldere taalgebruik en denktrant. Het drietal stond de laatste jaren ook niet bekend vanwege de meest aanstekelijke tentoonstellingen. Maar op papier, zonder verantwoording te hoeven afleggen over een museumbeleid, zijn de uitspraken prikkelend. En op zijn minst inzichtelijk waar de directeuren en conservatoren voor staan. Het geldt ook voor de gesprekken met de huidige directeuren, Sjarel Ex (Boijmans) en Hans Maarten van den Brink (Witte de With). Het is misschien wel wat rooskleurig wat ze aan ideeën en plannen voor de toekomst naar voren brengen, maar ja, op deze papierkleur te billijken.