pop

MMJ VOEGT ZICH BIJ DE GROTEN
My Morning Jacket: Evil Urges. Rough Trade/Konkurrent.

MMJ VOEGT ZICH BIJ DE GROTEN
De Amerikaane formatie My Morning Jacket staat al een aantal jaren bekend als eigentijdse Crazy Horse-epigoon en verzengende podiumband, maar wat de band van frontman Jim James werkelijk in zijn mars heeft, horen we beter dan ooit op Evil Urges, het vijfde studioalbum van de groep uit Kentucky. Nog altijd zijn er stukken seventies rock en ongekend meeslepend gitaarwerk (I’m Amazed), maar daarbij komen nu experiment en elektronica (het tweeluik Touch Me I’m Going To Scream), volbloed soul (Thank You Too!) en verschillende buigingen naar Prince, zoals in Highly Suspicious. En altijd is er die bijna tastbare intensiteit, ook in een klein, prachtig gezongen liedje als Librarian. Op Evil Urges voegt My Morning Jacket zich ook als studioband bij de groten. De laatste zuidelijke rootsrockband die dat op een dergelijke indrukwekkende wijze deed, was Wilco op Yankee Hotel Foxtrot (2002). Over dát kaliber hebben we het hier. Wees erbij, op 8 juli in de Melkweg in Amsterdam.

PIJNLIJK MOOI
*****

PIJNLIJK MOOI
Joan As Policewoman: To Survive. Echo/PIAS.

PIJNLIJK MOOI
Veel liedjes op haar prachtige debuutalbum Real Life (2006) gingen al over verlies en afscheid, maar met die thema’s werd de New Yorkse Joan Wasser, alias Joan As Policewoman, de laatste jaren nog ingrijpender geconfronteerd. To Survive, haar tweede album, gaat over haar moeders gevecht tegen kanker. Dat het een uitzichtloze strijd was, stond al vast.

PIJNLIJK MOOI
To Survive is zo pijnlijk mooi is dat het een beetje ongepast lijkt om de liedjes politiek in te zetten, zoals Wasser besloot te doen (voor Barack Obama). In To America vergelijkt ze haar moeder met haar land, volgens Wasser óók verworden tot een terminale kankerpatiënt.

PIJNLIJK MOOI
Nou ja, vooruit dan maar, maar To Survive ontroert vooral wanneer Wasser het persoonlijk houdt, zoals in de hartverscheurend mooie titelsong, een bewerking van een slaapliedje dat moeder Wasser altijd voor haar dochter zong. Dit weekend is Joan As Policewoman in Nederland voor twee optredens.

LEKKERE FESTIVALSTAMPERS
*****

LEKKERE FESTIVALSTAMPERS
The Fratellis: Here We Stand. Island/Universal.

LEKKERE FESTIVALSTAMPERS
Wanneer de herkenningsriedel van een rockhit over elke festivalcamping galmt, van elke voetbaltribune rolt en verwerkt wordt in slechte technotracks, dan heb je het niet meer over een hit, maar over een fenomeen. Die status bereikte Chelsea Dagger van The Fratellis. Het succes stuwde de verkopen van het debuutalbum Costello Music (2006) tot ruim boven het miljoen. Het Schotse trio leek een eendagsvlieg, maar gelukkig is Here We Stand een even aardige, ongecompliceerde plaat als het debuut: minder hits, maar consistenter en beter van geluid. De band produceerde het album zelf en liet het klinken zoals The Fratellis willen klinken: vette Schotse kroegrock die soms naar The Faces neigt. En gelukkig zijn er ook weer een paar van die lekkere Fratellis-stampers, die beelden oproepen van als één man springende festivalweiden: Tell Me A Lie is er een voorbeeld van.

WEER EEN TWIJFELGEVAL VAN N.E.R.D.
*****

WEER EEN TWIJFELGEVAL VAN N.E.R.D.
N.E.R.D.: Seeing Sounds. Star Trak/Universal.

WEER EEN TWIJFELGEVAL VAN N.E.R.D.
Een paar jaar lang hoorden Pharrell Williams en Chad Hugo tot de belangrijkste mannen van de popmuziek: als producersduo The Neptunes bepaalden ze het geluid van de hitparades en hun hiphop-en-nog-veel-meer band N.E.R.D. werd al voor het debuut (2001) omgeven door een aureool van onmetelijke coolness. Heel jammer dus dat dat écht onvergetelijke album (van Neptunes, N.E.R.D of Pharrell solo) er nooit gekomen is. Ook Seeing Sounds, de derde van N.E.R.D., is weer een twijfelgeval: productioneel klinkt het allemaal superieur en er kan weer een handvol tracks op de iPod (Spaz, Everybody Nose), maar het blijft een grabbelton waaruit je net zo goed iets heel teleurstellends kunt opvissen (Sooner Or Later, Happy).Menno Pot