Pop Gotye

In meer dan dertig landen stond het uit Australië afkomstige Gotye het afgelopen jaar op de eerste plaats met Somebody That I Used To Know, een liedje heel handig opgebouwd rond een simpele Altijd Is Kortjakje Ziek-melodie.

Toen Wouter De Backer, zoals de in Brugge geboren en in Melbourne getogen Gotye eigenlijk heet, hier vorig jaar op promotiebezoek kwam voor zijn album Making Mirrors, beloofde hij in de zomer naar de grote festivals te komen met een stevig tienmansorkest.

Zover kwam het niet, wellicht was Gotye te druk met het veroveren van de andere continenten. Jammer was het wel, want zijn momentum lijkt nu al voorbij.

Na zijn optredens hier in februari, werd het stil rond Gotye. Die ene hit krijg je nog altijd niet uit je hoofd en Making Mirrors kent meer beklijvende popliedjes (I Feel Better), maar het is allemaal niet genoeg om de Heineken Music Hall een jaar na zijn doorbraak ook maar enigszins vol te krijgen. En daar bleek ook geen enkele reden toe, want het was een bij vlagen doodsaai en vooral sfeerloos optreden. De Backer bleek zo'n kleurloze verschijning te zijn dat je echt moest raden wie van de vijf muzikanten die opkwam hij eigenlijk was.

Voor een immens videoscherm, waarop het hele optreden door cartoons in diverse tekenstijlen voorbijkwam, oogde het allemaal wat merkwaardig. De Backer zelf rende op en neer van het ene percussie-instrument naar de andere microfoon.

Bassist en gitarist stonden er verloren bij, wetend dat hun geluid door een overdaad aan samples en tromgeroffel (De Backer is van huis uit drummer) zou worden overstemd. Laten we nu ook maar ophouden om Gotyes zang met die van Peter Gabriel te vergelijken, daarvoor klonk hij veel te flets.

Eyes Wide Open veroorzaakte een beetje beweging in de zaal, maar het publiek was al snel meer met zichzelf bezig dan met wat er op het podium gebeurde.

Vriendelijke jongen, die De Backer, die een enkel woordje Nederlands sprak, maar hij heeft geen enkele uitstraling en ook zijn muziek kon een grote zaal niet opschudden. Toen na een dik uur eindelijk Somebody That I Used To Know werd ingezet, en het publiek keurig de zangpartij van de nu niet aanwezige Kimbra voor zijn rekening nam, bleef de climax uit en bekroop je een gevoel van: was dit nou alles?

undefined