Politieke theatermanifestatie biedt wisselende kwaliteit
Het lijkt allemaal zo mooi. Als je de wet erop naleest. Gelijke behandeling, vrijheid van meningsuiting, het waarborgen van de persoonlijke levenssfeer, en ga zo maar door....
Over de gevolgen van die grondwet, met name voor nieuwkomers met een andere culturele achtergrond, gaat De Grondwet, opgezet door de veelkleurige theatergroep De Nieuw Amsterdam. Acht korte eenakters, vijf avonden lang, in lengte varind van drie kwartier tot twintig minuten, deels geregisseerd door politici. Onder meer de twee kamerleden die begonnen zijn als regisseur, Agaath Witteman en John Leerdam.
Witteman regisseert Men Zegt. Zegt Men, een tekst over de vrijheidvan meningsuiting. De auteur Chitra Gajadin probeert duidelijk te maken hoe lastig het is voor een nieuwkomer om zich enerzijds aan te passen en toch zijn roots trouw te blijven.
Het is een warrige tekst, weinig coherent en quasi-posch, die leidt tot een voorstelling die al net zo brokkelig is. De dode moeder keert terug uit haar graf om haar dochter te wijzen op haar afkomst, die dochter maakt zich regelmatig woedend. Maar erg geloofwaardig is het allemaal niet.
Beter is Huwelijkse Voorwaarden in de regie van John Leerdam. Een korte satire over het koloniale verleden van ons land, verpakt in de metafoor van een gezin. Nederland, een rijzige blonde actrice, probeert als moeder af te komen van haar twee donkere dochters, Antillen en Aruba. Het is een grappig, cabaretesk stukje van Roland Colastica, slim in elkaar gezet en vooral vermakelijk.
De Grondwet is zo georganiseerd dat de bezoeker maximaal drie voorstellingen per avond kan zien. In drie theaters, De Balie, De Melkweg en Bellevue, niet ver van elkaar. De kwaliteit varieert sterk, van de teksten en van de regies. Ervaren auteurs als Don Duyns, Pieter Hilhorst en Gerardjan Rijnders staan zij aan zij met relatief onbekenden als Paula Udondek en Sewan Mumcyan.
Een voorstelling die eruit springt is Het Verhoor. In heldere taal, zonder een poging tot poe, slagen de spelers erin je te laten lachen en je momenten van huivering te bezorgen.
Over een asielzoeker gaat het, die Nederlandser wil zijn dan de koningin, en een politieke partij op wil richten om dit land weer op de rails te zetten. Maar hij is uitgeprocedeerd en wordt naar zijn land teruggestuurd. Met een douanier wacht hij op Schiphol op zijn vlucht.
De kracht van deze regie is dat Klu kans ziet zijn spelers zo naturel en geconcentreerd te laten spelen dat je zonder voorbehoud gelooft in wat er gebeurt. Dat ligt ook aan de acteurs. Felix Burleson weet je als de asielzoeker zo te raken, dat je even voelt wat er allemaal achter een onopvallend bericht in de krant schuil kan gaan.
Dat is de kracht van theater en dat zou de kracht van zo'n project moeten zijn. Daarin is De Grondwet in elk geval ten dele geslaagd.
