Politieke babes zijn gek op Blair
Als we de schrijfster Fay Weldon mogen geloven, lijkt het Britse Lagerhuis meer op een harem dan een parlement. En dat is toch heel iets anders dan Weldon in mei 1997 verwachtte, toen een recordaantal van 101 vrouwen in de Britse Tweede Kamer werd gekozen....
Ze hoopte, schrijft ze in de laatste New Statesman, dat dankzij al die vrouwen een 'grote wilde golf van sociale verandering' door het land zou spoelen. 'We dachten dat de politiek zou veranderen. We zouden niet alleen het Lagerhuis veranderen, maar ook het land zelf. De wereld.'
Weldon voorzag een 'nieuwe dageraad van redelijkheid en rechtvaardigheid', vooral door de vrouwelijke eigenschappen 'gezond verstand, zachtheid en het instinct tot onderhandelen' die opeens zo overvloedig voorradig waren in het voormalige mannelijke bastion.
Maar Weldon is dus mooi op de koffie gekomen. Want wat deden de nieuwbakken MP's? 'Jullie deden wat vrouwen altijd doen: jullie werden verliefd. En masse werden jullie verliefd op Tony Blair. Vanaf de eerste ochtend werden jullie Blair's babes genoemd, en terecht. Jullie verzetten je niet tegen die titel. Hij maakte dat jullie je behaaglijk voelden en veilig en vrouwelijk.'
De lelijke vrouwen in het Lagerhuis, vindt Weldon, dat gaat nog. Mo Mowlam, Clare Short, Anne Widdecombe, die zijn te pruimen en durven hun mond open te trekken. Maar de rest? Opzouten. 'Als jullie haar goed zit en de mooie jurkjes zijn aangetrokken, veranderen jullie in blatende hypocriete schapen.'
Nee, een jammerlijk naaikransje is het. 'Het is ja Tony, nee Tony, lach naar me Tony. Wat ben je toch verstandig en prachtig en machtig, Tony.' En waarom? Weldon: 'Je krijgt de indruk dat de aantrekkingskracht van de leider zo groot is, dat ze alleen maar willen dat hij van hen houdt. Ze houden zich dag en nacht aan de partijlijn. In de hoop op een vriendelijk woord, een terloopse blik, een beetje promotie.' Eigenlijk - en vooral dat zit Weldon dwars natuurlijk - net mannetjes-parlementariërs dus, die politieke babes.
