Politici

Soms denk ik: déden journalisten dat dan ook maar eens vaker, zich uit de voeten maken. Maar zo simpel is het niet, dat concubinaat pers-politiek. De een heeft de ander nodig. Als een politicus 'iets' vindt, hoe gratuit of gemakkelijk de opvatting ook is, wordt dat al snel voor nieuwswaardig gehouden.

Maar al te vaak zie je op tv van die items van het gehalte Ook Paus veroordeelt volkerenmoord ('t is wat). Onze minister van Buitenlandse Zaken is altijd bezorgd over n'importe welke brandhaard. Vaak ook hebben politici last van opvattingen tijdens het weekeinde; dan hebben ze een aardige kans de nieuwsselectie te overleven.

Zo was het mij een raadsel waarom het Journaal gisteren opende met Bolkestein's werkbezoek aan Duitsland. De man slaakt wat teksten over (spreiding van) asielzoekers, niets nieuws (ook niet in relatie tot het kabinetsbeleid) maar oogst minuten in 's lands populairste nieuwsrubriek. (zoals Rosenmöller van GroenLinks van de week met 'schande' roepen over leuzen van voetbalsupporters).

Komt vervolgens staatssecretaris Schmitz in Brandpunt zeggen dat Bolkestein niets nieuws roept en moet ophouden met discussies per tv (heel juist mevrouw, maar wat kwam u dan precies bij de KRO doen?) en zo hobbelt dat maar voort. Wat me bij Bolkestein trof is dat hij zich voortdurend van de pluralis majestatis bedient. Is dat het? Als de echte majesteit op werkbezoek is, is de camera ook nooit ver weg.

Marcel van Lieshout