Playing Cards: spades

Theater

Holland Festival - Playing Cards: Spades, door Ex Machina en Robert Lepage

In Gashouder, Westergasfabriek Amsterdam, 3/6. Daar nog 5/6. hollandfestival.nl

Las Vegas streek voor even neer in de Westergasfabriek in Amsterdam. Dat althans zou de sensatie zijn van het multimediatheater van Robert Lepage (1957, Quebec, Canada) en zijn groep Ex Machina. Playing Cards: Spades heet de voorstelling, het eerste deel van een vierluik waarin het kaartspel inspiratiebron is voor diverse theaterspektakels.

Voor dit schoppendeel heeft Lepage een uitwaaierend verhaal bedacht dat zich afspeelt in en rond de casino's van vergetelheidstad Las Vegas. Tijd: het jaar 2003, waarin Amerika de inval in Irak voorbereidt. In de stad trouwen stelletjes, schudt een nep-Elvis met zijn heupen, probeert een zakenman vergeefs zijn gokverslaving uit te bannen, en leiden illegale kamermeisjes een rotleven.

Iets verderop in de woestijn is een militaire basis nagebouwd waar jonge soldaten worden gedrild. Een van hen wordt seksueel geïntimideerd door zijn sergeant. Later blijkt hij te worstelen met homoseksuele gevoelens; hij laat zich ten slotte overhoop schieten door een hoer.

Het is me nogal wat, zoveel verhaallijnen en zo veel drama. Mozaïektheater dus, gestut door een batterij aan techniek. Midden in de Gashouder staat een enorm cylindervormig podium, waarop het decor en allerlei zetstukken omhoog en omlaag kunnen. Aldus worden locaties en omstandigheden gesuggereerd, van hotelbed tot roulettetafel, van trouwkapel tot trainingskamp. Af en toe gebeurt er ook wat op een paar videoschermen. Het gedoe met de homosoldaat is wat al te clichématig en vet, het drama van het kamermeisje daarentegen hartverscheurend en die dolende zakenman heeft het ook niet makkelijk. Je leeft heus wel met ze mee, maar het is net allemaal te eenduidig en niet diep genoeg. Een droombeeld waarin een orgie wordt verbeeld heeft een erg hoog jarenzeventiggehalte.

Het slotbeeld zou sensationeel moeten zijn, maar is vooral tamelijk knullig. De zakenman geeft zijn eindelijk gewonnen geld weg aan het kamermeisje, trekt zijn kleren uit en gaat de woestijn in. Daar wordt hij overvallen door een tornado en verdwijnt in het niets. Een overspannen rookmachine en een net niet hard genoeg draaiende ventilator moeten in het theater een wervelwind veroorzaken, maar het loopt uit op een koel briesje.

Het tempo van Playing Cards: Spades is bovendien nogal traag en soms hoor en zie je in het halfduister die hardwerkende technische ploeg ondergronds zwoegen en zweten om alles op tijd omhoog en omlaag te krijgen.

'De meestertovenaar van het moderne theater' wordt Lepage wel genoemd. Dan blijkt maar weer eens dat wij in Nederland wat technisch tovertheater betreft toch heel wat beter gewend zijn. Van de multimediatovenarij van het duo Ivo van Hove/Jan Versweyveld tot en met de draaiende tribunes en schuivende panelen van Soldaat van Oranje en ANNE.

Van een paar op en neer klappende deuren in een gokpaleis kijken we helaas niet meer op.

undefined