PLATEN: JAZZ

amuseert met

laconieke liedjes

Steve Beresford: Signals for Tea. Disk Union Avan 039 (distributie: Dureco).

Nauwelijks kunnen zingen, en toch als een ware entertainer achter het klavier zitten: Steve Beresford presteert het op Signals for Tea, een collectie intrigerende liedjes vol oer-Britse flegma en ironie. Het tongue-in-cheek-gehalte van de cd blijkt al uit de ondertitel: 'His Piano and Orchestra.' Dat 'orkest' is een precies en elegant musicerend jazzkwintetje met de Newyorkse altist John Zorn, die Beresfords zang samen met trompettist Dave Douglas voorziet van sobere, smaakvolle tierlantijnen.

Op Signals for Tea speelt de Britse improvisator de rol van een bleke crooner die van Sinatra droomt. Met zijn neuzelige geluid balanceert hij tussen camp en oprechtheid. Zijn vederlichte pianospel lijkt rimpelloze cocktailmuziek, maar leent zich ook voor nauwgezette beluistering.

Dat is vooral te danken aan tekstschrijver Andrew Brenner, die gewone woorden een verrassende lading geeft en daarmee aanknoopt bij de grote Amerikaanse songtraditie. Zoals in Unremarkable, waarin de zanger verlangt naar grote gevoelens, maar wordt omringd door alledaagsheid: 'A welcome mat, a bird-shaped hat, unremarkable/ A post-it note, a shiny coat, unremarkable.' Gevatte muziek, in een laconiek jasje.

De Mijke Loeven Band. A Records AL 73015.

De Rotterdamse zangeres Mijke Loeven schrijft haar eigen teksten: 'You know the kind of mood, with a little self-pity inside', zoals ze in Song for Guitar zingt. Op haar eerste cd overheersen verongelijkte en ontgoochelde stemmingen, aangesticht door zogenaamde vrienden die haar behandelden alsof ze cargo was.

Dat zelfmedelijden lijkt overigens maar spel, een stijloefening waar geen ernstige conclusies aan verbonden worden. Loevens mengeling van pop en jazz is licht en toch aangenaam moody - een combinatie die gevoegd bij haar flexibele, bluesy alt sterk aan Phoebe Snow doet denken. Pakkende liedjes schrijven kan Loeven ook, zoals ze bewijst in het reggae-achtige Drive Me Home, waarin ze zich met enige zelfspot afvraagt wat Sarah en Ella er van zouden vinden.

Alexandra van Marken: Under the Moon. Brigadoon BIS 014.

Een cd gevuld met covers van grote namen (Springsteen, Neil Young, Sting, Willy DeVille) die toch verrassend oorspronkelijk klinkt. Alexandra van Marken (bekend uit de musical Ik Jan Cremer, de film Eline Vere) maakte voor het Amsterdamse label Brigadoon haar eerste Engelstalige cd, en het resultaat is eigen en apart.

Under the Moon is een produkt van hechte samenwerking met de arrangeurs Albert van Veenendaal en Corrie van Binsbergen, die ook als pianist en gitarist bijdragen leveren. In dertien zorgvuldig gearrangeerde ballads zijn verder jazzmusici als bassist Ernst Glerum en drummer Bart van Helsdingen te horen.

Toch neigt Under the Moon eerder naar popachtige kamermuziek dan naar jazz. Dat komt mede door de kleine strijkerssectie, die Van Markens heldere lead voorziet van melancholieke tegenstemmen - de invloed van de herfstige liedjes van wijlen Nick Drake lijkt onloochenbaar.

Trefzekere zang en inventieve arrangementen houden Under the Moon in het gareel; Van Markens dromerige romantiek is verfijnd, maar niet poezelig. EvdB