Pizzakoerier
Een aantal jaren geleden zijn wij verhuisd van een gewoon rijtjeshuis in een straat naar een gewoon rijtjeshuis op een woonerf....
De architecten van het woonerf hebben behalve nuttige ook veel leuke dingen bedacht. Een wipkip en een glijbaan, bankjes en een vijver met eendjes voor het oude brood.
Toch bleef het woonerf een beetje saai. Tot we afgelopen zomer ontdekten dat het nog een verrassing in petto had: de huisnummers.
De ontwerpers van het woonerf hebben heel lang en heel goed nagedacht over hoe ze de verzameling leuk door elkaar gerommelde huisjes zouden nummeren en een ongetwijfeld geniaal systeem bedacht. Maar het systeem heeft geen enkele praktische logica, er is niemand die er wijs uit kan worden.
Dat is vooral zomers leuk. Als ik met mijn jongste zoontje en een grote boodschappentas over het woonerf loop, is het iedereen meteen duidelijk: zij woont hier en weet de weg.
Het eerste is waar. Het tweede niet.
Na ons bezoek aan de bibliotheek worden we bijna klemgereden door een pizzakoerier. Zijn integraalhelm heeft hij achter op zijn hoofd geschoven en aan de verwilderde blik zie ik direct dat dit een mens in nood is. 'Nummer 45, nummer 45, weet u waar nummer 45 is?' Hij kijkt me smekend aan. Ik heb geen idee, maar dat zeg ik niet tegen iemand die de wanhoop nabij is.
Hoop doet leven.
'Eh ja 45', herhaal ik peinzend, 'dat is daarheen en dan naar rechts'. Ik zwaai vaag met mijn arm en knik er bevestigend bij. De pizzakoerier heeft geen tijd om de instructie te herhalen of om mij te bedanken. Hij geeft gas en verdwijnt in de aangeduide richting.
Ik pak de hand van mijn zoontje en we vervolgen onze weg. Dit wordt een erg leuke dag want in de verte zie ik het bestelbusje aan komen van een groot postorderbedrijf. De chauffeur heeft meer aandacht voor de huisnummers dan voor de verkeersdeelnemers, maar hij ziet me, stopt en stapt uit. Met de bestelbon in zijn hand vraagt hij met een onmiskenbaar zuidelijk accent of ik mischien weet waar nummer 245 is. Hij voegt daaraan toe dat hij nog nooit zo'n achterlijk zootje heeft gezien.
Ik glimlach begrijpend.
'245. Ehhhhhhhhhm, ja dat weet ik wel. Daarheen.' Ik zwaai met mijn arm naar rechts. Terwijl de chauffeur peinzend in de richting staart die ik zo overtuigend heb aangegeven, trek ik mijn zoontje snel opzij om ons achter zijn portier te verschuilen.
De pizzakoerier nadert met grote snelheid.
