Paul de Leeuw heeft een broek gevonden die bijna past, nu nog even vermaken

Vrijdagavond laat zag ik een mevrouw die, zittend naast een bakje borrelnootjes, bezig was een rietje in een rubberen piemel te laten zakken. Boven de bar waarop zij bezig was, hing een bordje met de tekst 'Sangrinee heb je'.

Kortom: Paul de Leeuw heeft een nieuw programma.

Stel: je staat in een broekenwinkel. Allerlei types brengen broeken naar je pashokje. Sommige pas je alleen uit beleefdheid, van andere hoop je vurig dat ze zullen passen. Meestal ga je met twee broeken naar huis: een die net niet helemaal lekker zit en eentje die alleen binnenshuis gedragen kan worden, want foeilelijk.

Paul de Leeuw had zoiets met tv-formats. Hij probeerde van alles, de laatste jaren. En veel was een soort afgeleide van wat ervoor kwam (altijd een soort bonte avond met De Leeuw als zingend, interviewend en ontregelend middelpunt), en vrijwel altijd ontbrak er iets. Ontspanning. In De entertainer, de prachtdocumentaire die Cees Overgaauw in 2012 maakte, zie je hoe De Leeuw en zijn team in een sfeer van opgefokte ernst een 'vladip' voorbereiden, een attractie waarbij gasten in een bak vla lazerden. Die korte scène had iets symbolisch: de noodzaak om spontaan en jolig te zijn had alle spontaniteit en joligheid uit de man gedrukt die ooit toch wereldkampioen Spontaan & Jolig was.

En nu is er Lekker Laat! Iets anders. Andere inzet vooral: vier weken experimenteren. Late avond. Live. Doordeweeks. Van kanker tot Tante Leen en van de formatie tot MS. En dat liefst allemaal door elkaar, en bij voorkeur ook nog onderbroken door mensen die spontaan binnenlopen. De scène die ik hierboven beschreef, was onderdeel van een hoogtepunt van de eerste week: De Leeuw verhaalde over zijn blaaskanker. Net die dag had hij zijn laatste 'blaasspoeling' gehad en hij had zijn behandelaars uitgenodigd om een en ander te demonstreren. De Leeuw sprak uitvoerig over zijn ziekte, en trof daarbij als vanzelf de juiste toon. Serieus, eerlijk en grappig, zonder in z'n dadendrang gesprekspartners te verpletteren.

Daarna kwam er een lied van een dameskoor gekleed in gehaakte tafelkleedjes.

Er mankeert nog het nodige aan Lekker Laat! Sommige interviews verzanden in moeilijk af te kappen feestjesbeleefdheidsgesprekken, mensen op straat durven vaak niet naar binnen en de rubrieken werken ook niet allemaal. De kritiek was al stevig. Deels terecht, deels ook een gevolg van hoe tv-kijkers zijn geconditioneerd: vrijwel alles op televisie is eindeloos geproduceerd, gerepeteerd en uitgedacht, en uitgevoerd door mensen die soepel uit hun woorden komen en eruitzien alsof ze zo uit een Bekende Mensen-wasstraat komen. Lekker Laat! is dat allemaal niet, het rammelt en dat alleen is al een reden tot vreugde. Ook als het even niet grappig of interessant is, blijft de belofte dat het dat wel weer kan gaan worden. En het belangrijkste: De Leeuw oogt ontspannen. Hij heeft een broek gevonden die bijna past. Nu alleen nog even laten vermaken.