Palmzaadjes verzamelen
Bijna elk salontafeltijdschrift heeft wel een art director en een creative director, maar welk blad heeft ook nog eens een floral director?...
Nummer zeven ligt nu in de schappen en is geheel gewijd aan het paradijs. En dan niet zozeer het verloren als wel het hervonden paradijs dat, hoe kan het anders, op de eerste pagina wordt verbeeld door een luchtfoto van een tropisch regenwoud. Het redactionele voorwoord windt er geen doekjes om. 'Globalisation' is de boosdoener en alleen een 'green revolution' kan ons weer op de goede weg helpen: 'Then eco and ego will merge!'
Om dit statement te onderbouwen brengt Bloom bezoekjes aan een Zuid-Afrikaans keramiek atelier, aan een Zuid-Afrikaanse medicijnmannenwinkel en aan een Zuid-Afrikaanse rododendrontuin. Schitterende foto's. Je kunt ook naar de met mos overgroeide Kokederatempel in Japan die een 'meditative softness' geeft.
Je zou er bijna weer hoop van krijgen, zeker als je de foto's ziet van de nieuwe Adam en Eva, ontdekt door een modellenbureau met de veelzeggende naam Next. Uiteraard donkerogig en donkerharig maar gelukkig toch weer niet al te donker van huid, want anders zouden we in de war kunnen raken. Nee, harmonie is waar we nu naar streven, de jungle is opeens 'gentle' en het meest opzienbarende kunstwerk is een bloementuin opgebouwd uit dertig miljoen glazen kraaltjes.
Nogmaals, het ziet er in Bloom allemaal schitterend uit maar voordat je op de helft bent begin je hevig te verlangen naar het paradijs van de grote stad, naar je Marokkaanse buurman en je Surinaamse Eva, naar het verwaarloosde plantsoen met een halve struik en een kale boom. Niets van die werkelijkheid in Bloom. Het paradijs is een exotische droom, alleen te vinden voor mensen zoals Sylviane Barthélémy, die een goedbetaalde baan bij een farmaceutisch bedrijf had om vervolgens met haar spaarcentjes palmzaadjes te gaan verzamelen .
De teksten getuigen van een zelfde eenzijdige, romantische en ouderwetse kijk op mens en natuur. De kunstenaar van de 'gentle jungle' heeft aan zijn Franse aristocratische vader een groot zelfvertrouwen te danken en aan zijn Ghanese moeder de moed om kunst te maken 'away from museums, galleries and predictable anticipations.' De medicijnmannen in 'downtown Durban' zijn opeens interessant, want 'society opens itself up to nature's alternatives'.
Aldus Bloom, want kunstenaar noch medicijnmannen wordt iets gevraagd. Bloom vertelt hoe het er voor staat en de bewoners van het vermeende paradijs zijn welkom als figuranten. Het is tenenkrommend, zeker als ook nu nog wordt gesuggereerd dat 'society' gelijk staat met de westerse samenleving en 'nature' met alles wat daarbuiten valt.
Bloom is de National Geogra phic voor fashion-victims, of anders wel het blad van een ecologisch kerkgenootschap, want meerdere malen wordt er een flink moralistische toon aangeslagen: 'The intimate relationship we all should feel towards the complex yet vulnerable resources of bio-diversity and life on earth.' Het is bijna lachwekkend, maar goed, nogmaals, het ziet er allemaal schitterend uit.
