Overhemd

Nou, dat was wel zo'n idioot idee. Het pak was nog prima en hij droeg het praktisch nooit. Voor een receptie verzon hij altijd een uitvlucht om niet te hoeven gaan, de kinderen woonden samen en een crematie kwam gelukkig maar af en toe voor, dus als het pak per jaar een of twee keer gedragen werd was het veel, dan hoefde dat ook niet nieuw te zijn.

Mijn volgende vraag was dus of meneer niet een nieuw overhemd zou willen aanschaffen. Ik kon namelijk aantonen dat het bij het pak behorende overhemd bij de boord aan het slijten was. Hij zag dit zelf ook, maar hij wist dat ik in het verleden al eens bij overhemden de boord gedraaid had en dat kon ik nu ook vast wel doen.

Wat ik ook probeerde, hij wilde geen nieuw overhemd kopen. Het pak ging alleen naar de stomerij en ik begon de boord van het overhemd te draaien, wat erg goed lukte, alleen de punten bevielen me niet. Die stonden wat omhoog.

Mijn man vond het prima en was trots op mijn naaikunst en ook op zijn overredingskracht. Maar omdat die opstaande punten me niet bevielen, ging ik toch een nieuw overhemd kopen. Ik wist dat hij het niet aan zou trekken en daarom haalde ik alle merktekens en wasvoorschriften uit het oude overhemd, naaide die in het nieuwe en hing het keurig klaar op zijn kostuum.

Toen de grote dag was aangebroken, kwamen verschillende familieleden bij ons in huis en mijn man liet vol trots zien hoe goed zijn vrouw met de naaimachine kon omgaan. Het overhemd ging van hand tot hand en iedereen (ik had ze van tevoren ingelicht) beaamde dat het eigenlijk veel beter was om zo'n boord nog eens te keren. Tenslotte, zei een van mijn schoondochters, droegen ze vroeger ook allemaal overhemden met losse boorden en manchetten.

Een uur voor we weggingen, wilde mijn man zich aankleden. Ik was me in de badkamer aan het verkneukelen. Ineens stond hij achter me en drukte mij innig tegen zich aan. 'Je hebt me toch belazerd', zei hij. 'Hoe bedoel je?', vroeg ik. 'Je hebt de knoopjes niet verwisseld', zei hij, 'maar nu hou ik het maar aan.'

Dit was verder gelukkig het enige wat een beetje misging die dag.

Kitty de Nijs-van Putten, Den Haag

In NL schrijven lezers over hun huiselijk leven. Dit is aflevering 157. Bijdragen aan de reeks, tussen de 450 en 500 woorden lang, zijn welkom. Ze kunnen, mits voorzien van naam en woonplaats, worden gestuurd naar: Redactie de Voorkant, de Volkskrant, Postbus 1002, 1000 BA Amsterdam.