Over zoeken en vinden in Rio
Rubriek Ruimte op links in de Volkskrant van dinsdag 7 juni
Op de vraag of het normaal is dat Robin van Persie na zijn wissel tegen Brazilië meteen naar de kleedkamer liep, een paar minuten nadat hij in woede was ontstoken toen Arjen Robben hem in vrije positie oversloeg, antwoordde bondscoach Bert van Marwijk zaterdag: `Je zoekt iets.’
Mispoes. We zoeken niets. Wij observeren. Wij proberen op te letten. Wij vinden dat het Nederlands elftal uitstekend presteert, maar weten ook dat met name de spelers die het verschil maken een uitgesproken karakter hebben, om het zo maar eens uit te drukken. Dat mag en dat is goed. Mede daardoor zijn ze beroemde spelers geworden, maar het blijft opletten. Anders kunnen we net zo goed thuisblijven.
Maandag, voor het vertrek van Oranje naar Montevideo voor het duel van woensdag met Uruguay, wilde de pers na de laatste training bij Flamengo dus even vragen aan Van Persie hoe boos hij zaterdag nu werkelijk was, en of het zonnetje van Rio de Janeiro die woede alweer had verdreven naar de stralende hemel.
Van Persie wilde niet alle verslaggevers te woord staan. Om persoonlijke redenen, zo liet perschef Jansma weten. Hij bleef dus aan de spelerskant zitten. Daarop werd verslaggever Bas Ticheler van de NOS afdeling radio ontboden, want ja, het is een circus soms bij Oranje. Hij mocht op audiëntie bij Van Persie, om het bandje vijf minuten later af te spelen voor de anderen. Op dat bandje zei Van Persie onder meer dat hij inderdaad vond dat Robben de bal had moeten geven, in plaats van twee meter over te schieten.
Hij zei ook: `Het was een belangrijk moment.’ En ook: `Zoals ik voetbal zie, zou ik de bal honderd keer geven. Maar iedereen speelt voetbal op zijn eigen manier. We zijn verschillende karakters.’
Dat was een interessant en eerlijk antwoord. Voetballers hoeven geen vrienden te zijn. Een elftal moet verschillende karakters herbergen. Een paar mannen met een groter dan gemiddeld ego, het kan geen kwaad. Anders wordt het een saaie bedoening en is de kans op succes uiteindelijk kleiner. Die spanning in een groep, zeker als die voor langere tijd bij elkaar is en misschien liever op vakantie zou zijn in plaats van een reis door Zuid-Amerika te maken, is een bouwsteen voor succes.
Van Persie zei ook dat hij zijn ergernis nu eenmaal moeilijk kan verbergen. Hij had na het schot van Robben wild met zijn armen gezwaaid en gescholden op zijn medespeler, die wel vaker iemand overslaat, omdat hij het niet ziet of niet wil zien. `Ik had na mijn wissel ook gewoon moeten plaatsnemen op de bank. Maar ik was teleurgesteld en ik baalde.’
En dan, bijna vertederend: `Daaraan moet ik werken. Ik ben nooit te oud om te leren.’ Hij kon ook niet beloven dat hij in een toekomstig geval anders reageert. Nou, mooi zo. Zaak opgelost. Of niet natuurlijk. De tijd zal het leren.
Het was dus eigenlijk een goede vraag aan Bert van Marwijk, afgelopen zaterdag in Goiania. Wij zoeken niets. Soms vinden we wat.
Willem Vissers
twitter: @vkwillemvissers
