Oud-woordvoerder Trump bedolven onder kritiek na aanval op stotterende Joe Biden

Joe Biden (77), als kind gepest met de bijnaam ‘stotterhoofd’, praat na 46 jaar in de politiek nog altijd niet vlekkeloos. In elk Democratisch debat, zoals afgelopen nacht in Los Angeles, is zijn gehakkel en zoektocht naar woorden te zien en te horen. Democraten houden hun hart vast als Biden, in zijn derde gevecht om president te worden, de nominatie wint en in debat moet met ‘pestkop’ Trump. Drie keer maar liefst.

De voormalige vicepresident praat niet graag over zijn verbale tekortkomingen. Maar omdat steeds weer vragen rijzen of hij mentaal en fysiek wel geschikt is voor het zware ambt, besloot Biden het heikele onderwerp donderdag zelf aan de orde te stellen. Hij sprak over een jongen die hij tijdens zijn campagne had ontmoet en die hem vroeg wat hij moest doen omdat hij zoveel stotterde. ‘I-i-i-i-i-i-i-i-ik kan niet praten’, imiteerde Biden de jongen. Zo sprak de kleine Joe ook ooit. 

Sanders zag het en besloot Biden meteen voor schut te zetten. ‘I-i-i-i-i-i-i-i-ik heb geen idee waar Biden het over heeft’, twitterde de voormalige Witte Huis-woordvoerder. Nadat ze werd bedolven onder kritiek, ontkende Sanders dat ze de drie miljoen Amerikanen die stotteren onderuit had willen halen. ‘Ik wilde alleen duidelijk maken dat ik veel niet begrijp van wat Biden zegt.’

‘Woede en schaamte’

Biden liet het niet over zijn kant gaan en diende haar in een tweet van repliek. ‘Mijn hele leven heb ik eraan gewerkt om van mijn gestotter af te komen’, aldus de voormalige senator en vicepresident. ‘Het is een eer om als mentor kinderen te helpen die hetzelfde hebben meegemaakt. Ze noemen dit empathie. Zoek het op.’ Sanders verwijderde haar tweets en trok het boetekleed aan. ‘Ik wist dit niet over jou en het is lovenswaardig’, twitterde ze. ‘Ik bied mijn excuses aan.’

Biden besloot vorige maand voor het eerst, in een aangrijpend interview met het blad The Atlantic, uitgebreid openheid van zaken te geven over zijn leven als stotteraar. De afgelopen jaren had hij er wel kort over gesproken, onder andere in toespraken tot het congres van het Amerikaans Instituut voor Stotteren (AIS). ‘Ik kan mij tot vandaag de dag nog de woede en schaamte herinneren als ik moest opstaan om te spreken, als de telefoon ging en als ik een mooi meisje moest vragen of ze met mij naar het schoolfeest wilde gaan’, aldus Biden in 2014 tot de AIS-bezoekers.

De voormalige vicepresident ziet zich anno 2019 echter niet meer als een stotteraar. Het Atlantic-interview was ook bedoeld om dat duidelijk te maken. En om de twijfel weg te nemen dat hij vergeetachtig zou zijn en zich niet meer goed kan uitdrukken. Maar interviewer John Hendrickson, zelf een erge stotteraar, liet zien dat Biden nog altijd kampt met het probleem. Hij volgde de politicus maandenlang op campagne. Hij citeert Biden letterlijk, compleet met zijn gestotter, halve zinnen, pauzes en zijn continue zoektocht naar de juiste woorden.

Grootste jeugdtrauma

Daar is helemaal niets mis mee, aldus Hendrickson. Alleen durft de man die volgend jaar mogelijk president wordt, niet te erkennen dat hij nog altijd last heeft van zijn handicap. ‘Kiezers zijn door zijn verbale gestruikel bezorgd over zijn geestelijke gezondheid’, concludeert Hendrickson. ‘Misschien zouden ze meer begrip hebben als ze wisten dat hij nog steeds vecht tegen het stotteren.’

Biden vertelt hem onder meer over een van zijn grootste jeugdtrauma’s. Hij was vijf jaar, moest iets voorlezen in de klas, struikelde over een woord en werd voor schut gezet. Ook door de lerares, een non. ‘Meneer Buh-Buh-Buh-Biden, wat is dat woord?’, vroeg ze. Biden stormde de klas uit en liep naar huis. Gelukkig was er zijn moeder om het voor hem op te nemen.

Zij bracht hem weer naar school, kokend van woede. ‘Flik dat nog een keer’, riep ze tegen de lerares, ‘en ik sla die nonnenkap van je hoofd.’ In 2008, twee jaar voor haar dood, maakte de 90-jarige Catherine Biden nog mee dat die stotterende jongen was opgeklommen tot de op één na machtigste man van Amerika. Biden: ‘Toen ik op school zat, zei ze altijd tegen mij: “Laat de ellende niet overwinnen”.’