Oud-officier van justitie Fred Teeven worstelt met spervuur aan vragen in hoger beroep Holleeder

‘Ik weet het niet meer.’ ‘U moet mij echt een beetje helpen.’ ‘Wat is precies uw vraag?’ Oud-staatssecretaris van Justitie Fred Teeven (62) heeft er donderdag tijdens het hoger beroep van topcrimineel Willem Holleeder zichtbaar moeite mee een reis terug in de tijd te maken.

Het spervuur aan vragen dat Holleeders advocaat Sander Janssen voor hem heeft voorbereid (dertig kantjes) heeft betrekking op Teevens voormalige rol als officier van justitie, in de jaren negentig en de eerste jaren van deze eeuw. Als ‘crimefighter’ handelde Teeven destijds strafonderzoeken af van Holleeder en andere criminele kopstukken uit de zogeheten ‘Hollandse netwerken’.

Teeven is één van de 22 getuigen die door de verdediging van Holleeder is opgeroepen om aannemelijk te maken dat ‘s lands bekendste crimineel ten onrechte levenslang zou hebben gekregen voor vijf moordopdrachten, waaronder die voor vastgoedmagnaat Willem Endstra, crimineel John Mieremet en Holleeders voormalige ‘bloedgabber’ en mede-Heinekenontvoerder Cor van Hout.

Alle ballen op Holleeder

Klopt het, wil Janssen van Teeven weten, dat rechercheurs in het dossier-Kolbak (dat draait om de afpersing van Willem Endstra) ‘een preoccupatie hadden’ met Holleeder als belangrijkste verdachte in de moord op Endstra? Het is nooit een keuze geweest om ‘alle ballen op Holleeder te zetten’, antwoordt Teeven. Maar, zo geeft hij toe: ‘Tegen rechercheurs is wel eens gezegd dat ze een tikkie minder sturend mochten zijn’.

Een verklaring waarom in de rechterlijke stukken het specifieke gedeelte uit een getuigenverhoor met de in 2005 geliquideerde vastgoed- en hasjhandelaar Kees Houtman ontbreekt waarin hij zegt dat niet Holleeder maar Mieremet achter de moord op Cor van Hout zou zitten, heeft Teeven niet. ‘Maar als u zegt: is dat goed? Nee, ik denk niet dat dat goed is. Dit had uitgewerkt moeten worden.’

En dan is er nog het verhoor van de in 2009 vermoorde Amsterdamse pandjeshandelaar Peter Petersen (‘dikke Peter’), die uit de eerste hand zou hebben gehoord dat Houtman niet is afgeperst door Holleeder. Ook die specifieke passage – die wel op tape is terug te luisteren – zou niet zijn uitgewerkt door de recherche. ‘Het voelt nu een beetje alsof ik u erin luis’, zegt Janssen. ‘Maar dat is niet de bedoeling. Misschien weet u het echt niet, omdat het niet in de stukken staat.’

Fred Teeven, met die kenmerkende basstem: ‘Ik weet van niets.’

Joviale onderonsjes

Holleeder – gehuld in een sportief zwart jack – draait intussen veelvuldig met zijn stoel en speelt verveeld met zijn witte mondkapje. Tijdens de ingelaste pauzes wendt hij zich meerdere malen op joviale toon tot Teeven. Ze blijken een overeenkomst te hebben: beiden zijn in 1958 geboren. ‘Goed bouwjaar hè’, merkt Holleeder op. Bij een volgende pauze vraagt hij Teeven of hij interesse heeft om nog een keer officier te worden. ‘Neuh’, reageert hij. ‘Daar ben ik te oud voor.’

Het opmerkelijkste moment is bewaard voor het eind. Als Teeven wordt gevraagd naar zijn contacten met Holleeders zussen Sonja en Astrid – die belastend hebben verklaard over hun broer – geeft hij ruiterlijk toe dat hij in de jaren negentig vele pogingen heeft gedaan om Astrid als strafadvocaat van het tableau te weren.

Hij zag haar als ‘vooruitgeschoven post’ van haar broer, verklaart hij. ‘We hadden er geen behoefte aan dat mensen die in voorarrest of beperkingen zaten een rechtstreekse informatielijn naar buiten zouden hebben.’

De zitting eindigt met een verspreking van de voorzitter van het gerechtshof. ‘De verdachte mag naar huis’, zegt hij. Als Holleeder schaterlachend reageert, herstelt hij zich. ‘De getuige mag naar huis. Meneer Holleeder, u moet nog even blijven zitten.’