Opkomst van klimaatspijbelaars overtreft alle verwachtingen: ‘Ze blijven maar komen’

Stijn Warmenhoven hupst van het ene been op het andere. ‘Het voelt een beetje alsof ik zo een voetbalwedstrijd heb.’ De 17-jarige scholier, gestoken in een groen hesje, kijkt uit over het enorme Malieveld dat op een paar plukjes scholieren na nog helemaal leeg is. Het is kwart voor tien donderdagmorgen, over drie kwartier gaan ze beginnen. ‘Ik hoop maar dat het goed gaat.’

Goed, dat is wat Stijn betreft als de staking rustig verloopt en als de gewenste drieduizend scholieren komen spijbelen voor het klimaat. Fantastisch, dat zou zijn als hij vandaag nog een uitnodiging ontvangt van premier Rutte om over het klimaat te praten. ‘Dan hebben we met 6-0 gewonnen.’

De blonde scholier uit Den Haag stond aan de wieg van deze actie voor het klimaat. Geïnspireerd door de massale scholierenprotesten in België stuurde hij een whatsappje aan enkele schoolgenootjes. Of ze zin hadden ook iets op poten te zetten? Een strak georganiseerd protest is het resultaat.

De twaalf scholieren hebben het tot in de puntjes geregeld. Van groene hesjes voor de organisatie, van tevoren online besteld, tot een uitgekiende taakverdeling. De vier jongeren die het in de aanloop naar de demonstratie het best deden voor de camera zijn vandaag de officiële woordvoerders. Weer een andere scholier is aanspreekpunt voor de media, zij dirigeert de journalisten door naar de woordvoerders.

Mediatraining

De jongeren hebben deze week een mediatraining gehad van Milieudefensie. De milieuclub heeft hun geleerd te hameren op hun ‘kernboodschap’, zegt Stijn. ‘En om niet boos te worden.’

Dan is er nog een ploegje scholieren dat verantwoordelijk is voor het beantwoorden van vragen die binnenkomen via Instagram. Een ander ploegje gaat over de logistiek. Zij hebben met de gemeente en politie om tafel gezeten, geregeld dat er een podium komt, een muziekinstallatie en een kraampje met chocomelk.

Aan één ding hebben de scholieren niet gedacht: een EHBO-post. De 17-jarige Sindy Rietvink trekt een van de groene hesjes aan z’n mouw. ‘Ben ik nou de enige hier met een EHBO-diploma?’ De scholier uit Voorhout, die vrijwilliger is bij de reddingsbrigade, heeft voor de zekerheid een linnen tasje met pleisters en pijnstillers meegenomen. ‘En Dextro Energy, want er gaat er sowieso één flauwvallen.’

‘Moest van mijn moeder’

Vanuit het Centraal Station is ondertussen een enorme stoet scholieren op gang gekomen. Een van hen, de 13-jarige Olle uit Utrecht, is zijn vrienden kwijt, en zijn telefoon vergeten. ‘Is dit het Malieveld?’, vraagt hij bij het eerste stuk grasveld dat zich aandient buiten het station. Zijn antwoord op de vraag waarom hij vandaag demonstreert in Den Haag is tweeledig. ‘Ten eerste: het moest van m’n moeder. Ten tweede: ik had vandaag Duits.’

Ook Gijs (14) en Jonathan (15) hebben zo hun redenen. De twee scholieren uit Hoorn torsen een kartonnen bord mee met daarop een foto van zichzelf, hun 06-nummer en de leuze: ‘don’t fuck up the, world fuck us’. Het is allemaal voor het klimaat, zeggen ze grijnzend, ‘maar als er hier wat te graaien valt is dat natuurlijk mooi meegenomen’.

Een paar meter verderop, bij het podium, knijpt Damien zijn mede-organisator Romy in de arm. ‘Heb je dat gezien? Er komen er nog heel veel aan.’ De Haagse scholieren hadden gehoopt op een opkomst van een paar duizend scholieren, het worden er – naar schatting van de NOS - meer dan tienduizend. De drukte is ook te merken op het spoor: de treinen zitten zo vol met scholieren dat reizigers moeten wachten op de volgende trein.

Om kwart over elf is het tijd voor een mars door Den Haag. Nog een heel gedoe om te regelen, zegt Tom Damen, een van de jongens die verantwoordelijk is voor de logistiek . ‘We wilden over het Binnenhof, maar dat mocht niet.’ Langs de kant van de weg hebben zich ouders en andere geïnteresseerden verzameld. Als de scholieren voorbij komen, beginnen ze te applaudisseren. De tieners joelen terug.

‘CO2, weg ermee!’ Ergens halverwege de stoet is Stijn in een lantarenpaal geklommen. Hij scandeert leuzen door een megafoon, onder toeziend oog van de politie. ‘Dat mocht eigenlijk niet, maar voor effe kon het wel’, zegt de scholier met Haagse tongval.

Verdwaasd

Even later blijft hij verdwaasd op een kruispunt staan. ‘Ik moet het even op me in laten werken.’ Voor zich ziet hij hoe de voorste scholieren alweer het Malieveld bereiken. Achter zich kan hij het eind van de menigte niet zien. Deze weg, zegt Stijn, is normaal heel druk. ‘En nu ligt al het verkeer stil. Vanwege ons. Moet je zien: ze blijven maar komen.’

De scholier heeft de laatste nachten weinig geslapen. ‘Ik had het zo druk, allemaal interviews.’ Vandaag wordt hij de hele dag gevolgd door een cameraploeg. En ja, hij was ook gewoon gespannen of het allemaal wel ging lukken. ‘Maar daar voel ik nu helemaal niets meer van.’

Eenmaal terug op het Malieveld klimt hij het podium op. ‘Kijk hoe fantastisch jullie allemaal lopen te spijbelen voor het klimaat’, roept hij. De scholieren juichen. ‘Maar de echte klimaatspijbelaars, die zitten dáár. Dat is de regering. Zij moeten nu actie ondernemen.’

En als er niets gebeurt, zegt Stijn als hij het podium weer af is, dan gaan ze volgende week weer actievoeren. De organisatie hebben ze in elk geval alvast op orde.