'Opiniemaker/meningsvormer' is in Nederland al bijna een officieel vak

Nelle Boer heeft zich een jaar lang uitgegeven voor de Marokkaan Nizar Mourabit. Onder die naam schreef hij opiniërende stukken op de site Joop.nl, in Trouw, Het Parool en de Volkskrant - dat laatste tien dagen geleden, onder de kop 'Laat hier geborenen geen Marokkaan meer zijn', op zich geen slechte suggestie.

Gisteren onthulde De Correspondent dat de aan de Universiteit van Amsterdam afgestudeerde politicoloog Mourabit een kunstenaar uit Zwolle was. Hij wilde aantonen hoe gemakkelijk het is om als genuanceerde mediamarokkaan podia te vinden - helaas kon hij niet ingaan op de uitnodigingen die hij ontving van radio en tv om daar zijn mening te komen verkondigen, aangezien hij niet zover was gegaan zich middels plastische chirurgie een enigszins Marokkaans uiterlijk te laten aanmeten. Anders hadden we hem ook daar vaak gezien.

Het is goed dat Boer heeft laten zien dat je, als je een beetje een verrassende mening hebt en die in redelijk Nederlands kunt verwoorden, gemakkelijk toegang krijgt tot Circus Opinio. Ik was overigens niet verrast. Sluit aan bij een min of meer actuele kwestie, formuleer een originele mening die best iets radicaals mag hebben en voorzie jezelf van een achtergrond die je mening enig gewicht geeft - 'generaal b.d.' (voor een stuk over de beste tactiek om IS onder de voet te lopen), 'diëtiste in opleiding' (obesitas) of 'publicist' (zeer geschikt voor elk onderwerp): kat in 't bakkie.

Gisteren stond er een stuk ('Pistorius gaat het zwaar krijgen in de gevangenis') op onze pagina Opinie & Debat. Het was geschreven door een zekere Hans Ester, 'onderzoeker aan de Noordwes-Universiteit in Potchefstroom, Zuid-Afrika'. Moet ik dat geloven? En als ik het zou geloven, wat moet ik dan met Hans' mening? Een tegenstuk schrijven ('Het valt voor Pistorius heus wel mee in de gevangenis')?

Meningen, wat moet je er eigenlijk mee? Wat zijn we opgeschoten met de eindeloze meningenpolka rond Zwarte Piet? Meningen kunnen me in zeker 75 procent van de gevallen gestolen worden.

'Opiniemaker/meningsvormer' is in Nederland al bijna een officieel vak - er zal binnenkort een beroepsopleiding voor worden geopend. De vooruitzichten zijn goed, het gulzige opiniemonster krijgt nooit genoeg van meningen en is actief op tv, radio en in tijdschriften en kranten. Daarom zijn er veel mensen met een mening nodig.

Voor wie nog bezig is met de meningsvorming, te radicaal is voor de mainstream media óf is gespecialiseerd in korte, matig onderbouwde meningen ('Dood!') zijn er de sociale media, de thuiswerkplaatsjes van de meningenindustrie.

Ik zou graag willen weten hoe het zo is gekomen, met de opiniefabriek. Waarom op zeker moment, halverwege de jaren tachtig, kranten opiniepagina's gingen maken.

Gisteren maakte The Washington Post bekend dat Benjamin Bradlee is overleden, de legendarische hoofdredacteur van de krant. Hij was degene die in 1972 de jonge reporters Bob Woodward (29) en Carl Bernstein (28) op de Watergate-zaak zette. Dat was goed gezien, het duo maakte er de grootste scoop uit de journalistieke geschiedenis van en dwong president Nixon tot aftreden.

Watergate veranderde de inzichten van Bradlee. 'Na Watergate begon ik te zoeken naar de waarheid, na het horen van de officiële versie van de waarheid.' Ik kon niet vinden wat Bradlee's mening was over de opiniejournalistiek, die in zijn tijd ook de Amerikaanse kranten begon te infecteren. Ik vermoed dat hij er niet veel van moest hebben: facts.

Die Boer blijkt morgen toch gewoon Mourabit te heten.