Op een informatiebord stond dat er een invalidenlift was, en daarop had ik mijn zinnen gezet

Van de tumoren in mijn nier en long merk ik verder weinig, maar door de chemo’s en de medicijnen kan ik niet meer fietsen, traplopen en bergen beklimmen. Dan word ik benauwd en duizelig. Dus onder aan de Akropolis stonden we voor een uitdaging.

We waren op vakantie in Athene en de Akropolis negeren was geen optie – al was het maar omdat ons hotel zowat óp de beroemde heuvel lag. Het adverteerde met de zin: ‘Met uitzicht op de Akropolis’, wat een gotspe was want zowat héél Athene biedt uitzicht op de Akropolis. Geen ontkomen aan.

Dus voegden we ons op een vroege ochtend, om de hitte en de menigte vóór te zijn, in de rij voor de kassa. Op een informatiebord stond dat er een invalidenlift was, en daarop had ik mijn zinnen gezet. Ik vroeg aan de caissière of ik een kaartje kon krijgen voor die lift.

‘You have disability passport?’
‘No.’
‘What do you have?’
‘Lung cancer.’
‘WHAT?’
‘LUNG CANCER.’

Er volgde een alles behalve begripvolle blik en de mededeling dat ik ‘boven’ maar met de manager van de lift moest gaan praten.

Dat ‘boven’ verontrustte me enigszins, maar een gastheer stelde me gerust: het was maar tien minuten lopen en het échte trapklimmen zou pas daarna beginnen.

Twintig zweterige en tamelijk kortademige minuten later arriveerden we bij een slagboom met een hokje erbij, waarin een potige mevrouw nors voor zich uit zat te staren.

‘What do you want’, informeerde de mevrouw.
‘I would like to use the elevator for the disabled people.’
‘Do you have disability passport?’
‘No.’
‘What do you have?’
‘Lung cancer.’
‘WHAT?’
‘LUNG CANCER.’
‘You have certificate from doctor?’

Dat had ik. Althans, ik had een door mijn huisarts ondertekend formulier met een verklaring voor de opiaten in mijn handbagage – geheel in het Nederlands, dus daar zou ze wel instinken, hoopte ik.

Ze wierp een blik op het formulier, zei licht spottend: ‘Hmm, Amsterdam…’ en opende de slagboom.
‘You can walk?’
Het was nog een stevige klim tot de lift, die ik langzaam volbracht.
Bij de lift zei ze: ‘You have to wear mouth caps.’
‘O sorry, we didn’t bring them.’
‘You didn’t bring mouth caps? How is that possible? You have to wear mouth caps!’

Hoofdschuddend opende ze niettemin de liftdeur, liet ons en zichzelf naar binnen en drukte op de knop naar de bovenste verdieping: die waarop het Parthenon ligt te pronken. Het was de steilste lift ooit, met een spectaculair uitzicht op Athene.

Mijn reisgenoot heeft hoogtevrees dus die stond luid zingend naar de berg te staren, terwijl de mevrouw maar doorging over de mondkapjes: volkomen onbegrijpelijk dat we die niet bij ons hadden, wisten we dan niet dat ze ook verplicht waren in het openbaar vervoer?

We waren erg blij dat we boven waren. De Akropolis was prachtig.