Op de valreep

Gezellig kletsende meiden die met een enkele oogopslag, een bijna onzichtbaar handgebaar de knullen dingen laten doen die ik in 18, 19 jaar niet heb kunnen bereiken. In dit huis groeiden geen meiden op, ik ben dus niet gewend aan vrouwelijke bijval, een wij-gevoel der seksen. Het wij-gevoel dat er wel was, ontstond waarschijnlijk door mijn jarenlange afkeer van tekenen van vrouwelijkheid. Ringen verlies ik stelselmatig, van make-up weet ik nog steeds niet wat waar op moet en van mijn haar heb ik in al die jaren niet meer weten te maken dan een Janis-Joplin-look, wat na je 40ste tamelijk gênant wordt. En nu zitten de experts opeens bij me aan tafel met adviezen over mousse, schuim, shampoo, rimpelcrème. De knullen luisteren mee alsof het kalfslederen interieur van de nieuwste Alfa Romeo wordt beschreven.

Het lijkt een jaar van verandering te worden. Mijn werkruimte is geannexeerd, want zoon 2 gaat op kamers en moet studentenmeubels opknappen. Nummer 1 vertelde dat het toch wel makkelijk is om hier te blijven. Het lijkt hem ondoenlijk om van een beurs en wat bijbeunen en banen een auto én een kamer te betalen. Oei. hier klopt iets niet. Bij mij geen feestende kinderen die van de ene verre vakantie naar de andere stedentrip surfen, een auto voor de deur hebben, maar geen idee van de hoogte van de maandelijkse energierekening. En nu knik ik wat vanachter de krant. Ja joh, neem de tijd, leer eerst een vak. Wat zoon 3 met verve doet, die gaat bijna op stage. Schijnbaar staat het ik-ben-bang-dat-ik-straks-een-hond-wil-syndroom op uitbarsten. Het jarenlang gedroomde lege nest met uitzicht op eigen gedachten is als het dichterbij komt een te grote tafel met te veel stoelen. Opeens was ik zonder gezeur 3x per week een witte schort op 90 graden voor zoon kok, rij ik zingend nog een keer naar Ikea voor de student in spé en natuurlijk koken we graag voor jullie en wie je maar mee naar huis sleept. Eigen ruimte? Dit is het. Nog even genoeg.

Irma Horstman (47), Kampen