Ook uit
Dead Man Down *
Thriller
Regie Niels Arden Oplev.
Met Colin Farrell, Noomi Rapace, Isabelle Huppert, Dominic Cooper
In 49 zalen
De belangrijkste vraag die na afloop van Dead Man Down rest: waarom doet Isabelle Huppert in hemelsnaam mee aan een waardeloze thriller als deze? Huppert, nog altijd door het hele land te zien in filmhuishit Amour, mag hier opdraven als de kettingrokende, halfdove moeder van Noomi Rapace (Millennium), die haar overbuurman (Colin Farrell) chanteert tot het vermoorden van de man die haar gezicht verminkte tijdens een auto-ongeluk.
Farrell, die een Hongaar speelt zonder accent, zoekt op zijn beurt naar wraak voor de moord op zijn vrouw en dochter. Maar van alle grote namen die zich lieten strikken voor deze rechtlijnige b-film blinkt de beste uit in nietszeggendheid. Was het geld op? Is het een vriendendienstje? Behoort Oplevs Deense verfilming van het eerste Millennium-deel tot haar favorieten? Aan het scenario vol opgewarmde clichés kan het niet hebben gelegen.
Berend Jan Bockting
Kon-tiki **
Avontuur
Regie Joachim Ronning, Espen Sandberg. Met Pål Sverre Hagen, Anders Baasmo Christiansen, Gustaf Skarsgård
In 25 zalen
Het is de duurste Noorse productie ooit: de verfilming van de legendarische tocht van de Noorse antropoloog en avonturier Thor Heyerdahl, die in 1947 op een vlot van balsahout van Peru naar Polynesië dreef om aan te tonen dat de volkeren aldaar familie zijn. Het fraai gefilmde
werd dit jaar genomineerd voor de Oscar (de originele documentaire over de tocht won er een, in 1951) maar is voor een episch drama opmerkelijk onhandig opgebouwd: op een verplicht haaiennummer na valt de spanning even uit de kust al weg. En dan wreekt zich dat de makers te weinig profiel geven aan de zeskoppige bemanning, en de dialoog aan de stramme kant is.
Bor Beekman
Dead Body Welcome **
Drama
Regie Kees Brienen
In 6 zalen
Regisseur en filmprogrammeur Kees Brienen (onder meer oud-IFFR) wilde in 2006 naar Ghana reizen om samen met een bevriend kunstenaar een film te maken over de zonsverduistering. Dat mislukte, omdat zijn vriend onverwacht stierf. En nu filmt en speelt Brienen zichzelf in een deels fictief en deels nagespeeld verslag van zijn reis naar het lichaam, dat ergens in een bergklooster ligt te wachten.
Dead Body Welcome is een 70 minuten lange roadmovie waarvan het grootste deel opgaat aan Brienen zelf: shots waarin we hem zien rouwen, reizen, slapen, bestudeerd roken en betekenisvol staren, zonder dat we meer te weten komen over de mysterieuze dood van zijn vriend. De wijze waarop de regisseur zich opdringt is zowel hinderlijk als intrigerend. Misschien is het zijn opzet: tonen hoe rouwverwerking allereerst om de rouwende draait, maar het levert nog geen interessante film op. Jammer ook dat hij naar India trok, waar de beelden van verkeer en armoe niet verder rijken dan exotisch behang.
