Ook bij jonge dansers is lucht zwaar van vragen over eigen ik

In Masculine van Cecilia Moisio raakt een man, de dynamische Andreas Kuck, compleet verstrikt in zijn hijgerige ambitie om ‘geld te verdienen en leuke dingen te doen’. Het is de gekte van deze tijd. Terwijl hij zich aankleedt, spreekt hij in een dictafoon alles in wat hij nog ‘moet’, van contracten sluiten tot oksels wassen. Al deze verplichtingen doen hem uiteindelijk de das om, putten hem volledig uit, letterlijk en figuurlijk.

Aan de andere kant van de ruimte neemt Ryan Lawrence, een prachtig organische danser, het stokje over. Hij slingert met verve rond een tafel om zijn gevoelens van zelfhaat kwijt te raken en tot de conclusie te komen dat hij zichzelf moet accepteren zoals hij is.

Met de twee duetten van de avond komt de relatieproblematiek in het vizier. In het aandoenlijke Two (Excerpts) van Jasper Dzuki Jelen doorbreekt een stel hun verstikkende samenzijn door hun synchrone passen tussen knusse schemerlampjes te verruilen voor eigen bewegingen in kil werklicht. En de twee dames in het fysieke, strak geordende Emotional Stamina/Brokes Selves van Leena Keizer lijken in uiterlijk en beweging wel een tweeling, zo gelijk gaan ze op of wisselen ze elkaar als in een estafette af. Het maakt plaatsvervangend benauwd.

Het is aardig materiaal allemaal, uitgezonderd het choreografisch zeer zwakke sluitstuk van Monique Duurvoort, waarin weer eens wordt gepoogd urban dans te mixen met klassieke muziek en dans. Over het algemeen is er weinig afstand (letterlijkheid troef) en een beperkt dansmateriaal. Maar eerlijk is eerlijk: naar Voorjaarsontwaken ga je als je het leuk vindt om pril talent te zien.Mirjam van der Linden