'Oog in oog met m'n eigen man!'

Moorddiner is een titel die past in deze Maand van het Spannende Boek, en er vallen inderdaad doden in de originele verhalen van debutante Mohana van den Kroonenberg.

‘Moorden is heel eenvoudig’, stelt de ik-figuur in ‘Vergelding’, en hij voegt eraan toe: ‘Maar als jullie een moorddiner wat aan de griezelige kant vinden, het woord alleen al, dat kan, noemen we het gewoon familiediner.’

De scène speelt zich af in een restaurant in een vervallen kasteel, waar de ik-figuur zijn familie bijeen heeft geroepen om een oude rekening te vereffenen. Wat volgt is een absurde samenkomst van ‘de hele kluit’, en het gerecht dat de kok (‘met de kop van een valse hond met veel wit in het oog’) uiteindelijk opdient, doet het ergste vrezen.

Van den Kroonenberg heeft een unieke toon, ze trekt je meteen het verhaal in zonder dat je ook maar enig idee hebt in wat voor wereld je bent beland. Speels en met humor voert de schrijfster, die ook beeldhouwer is, de meest uiteenlopende types ten tonele. Een amanuensis, een mannelijke secretaresse met heuse engelenvleugels, en een butler die de plek inneemt van zijn baas, ‘triljardair tot de zesde macht’.

Niet makkelijk te doorgronden, maar boeiend en geestig tot de laatste zin. Lui achteroverleunen is er hier niet bij, eenzelfde alertheid als de schrijfster aan de dag legt, wordt van de lezer verwacht.

‘Luister ik heb iets te zeggen. Ik steek mijn handen op, ik, Felice B., echtgenote en moeder’, zegt een vrouw in ‘Illusie’, terwijl ze een brief voor haar echtgenoot Albert achterlaat. Ze arriveert na een hectische reis in een kasteel dat ook een rusthuis is, en blikt terug op vijfentwintig jaar huwelijk. ‘Ik wil gewoon drie weken rust, niet koken, niet zorgen, niet strijken, niks, gewoon even niks en vooral ook niemand. Schrijft u dat maar op.’

Al gauw ontdekt Felice dat er geen ontsnappen mogelijk is, er loopt een man door de gang ‘en daar sta ik, in een ver land, oog in oog met mijn eigen man!’

Moorddiner is een taart die opgebouwd is uit vele lagen. Kunstig opgespoten en fraai versierd, wie een hap neemt weet niet precies wat hij proeft. Maar wil meteen meer.

Edith Koenders