‘Ontvoerde Duitse archeologe hield deel losgeld zelf’

Medewerkers van de Duitse inlichtingendienst BND deden hun vondst tijdens het verblijf van Osthoff in de Duitse ambassade, meteen na haar vrijlating op 18 december. In haar kleding troffen zij drieduizend dollar aan: een klein deel van het losgeld (naar verluidt vijf miljoen dollar) dat aan de ontvoerders was betaald.

Osthoff zou hebben erkend een bundeltje dollarbiljetten van haar ontvoerders te hebben gekregen. Deze ‘schenking’ was bedoeld als compensatie voor de bijna 2700 dollar die zij haar eerder afhandig zouden hebben gemaakt. Ook dát geld was vermoedelijk afkomstig van de Duitse overheid: twee dagen vóór haar ontvoering had Osthoff op de Duitse ambassade in Bagdad een donatie van bijna 33 duizend dollar ten behoeve van een archeologisch project in Mosul geïnd.

Deze voorstelling van zaken is zeer belastend voor Osthoff: zij lijkt geen aanstalten te hebben gemaakt om haar deel van het losgeld aan de Duitse overheid terug te betalen. Veel Duitse kranten houden echter serieus rekening met de mogelijkheid dat zij met haar ontvoerders heeft samengespannen.

Ter onderbouwing van deze hypothese verwijzen zij naar de sympathie die Osthoff voor haar ontvoerders heeft geuit, en naar de anti-Duitse gezindheid waarvan zij bij herhaling heeft blijkgegeven. Zij betichtte haar landgenoten ervan een hetze tegen haar te voeren, en verweet de bondsregering zich onvoldoende voor haar vrijlating te hebben ingespannen. In de drie televisie-interviews die zij sinds haar vrijlating heeft gegeven, heeft zij sterk de (als suspect ervaren) nadruk gelegd op het contrast tussen haar eigen levensstandaard en die van de Duitse diplomaten.

Bovendien zou de BND lacunes en tegenstrijdigheden in het relaas van haar ontvoering hebben waargenomen. Zo is sinds de ontvoering niets meer vernomen van Osthoffs chauffeur (voor wie ook losgeld zou zijn betaald). Dit zou er op kunnen duiden dat ook hij bij een eventueel complot was betrokken.

De kwestie is hoe dan ook pijnlijk voor de Duitse regering. Na de ontvoering van Osthoff , op 25 november, had ze parmantig aangekondigd zich niet door de daders te zullen laten chanteren. Vervolgens verklaarde ze niet op hun politíeke eisen te zullen ingaan (hetgeen de mogelijkheid van de betaling van losgeld openliet). Ten slotte hulde zij zich in stilzwijgen over de toedracht van Osthoffs bevrijding – uit beduchtheid voor nóg meer ontvoeringen. Inmiddels wordt de betaling van een ‘substantieel bedrag’ aan de ontvoerders niet langer ontkend.

De meeste Duitsers lijken hiermee op zich geen moeite te hebben.