Onschadelijk gemaakt Ceausescukonijn in de box

Heel makkelijk blijkt dat niet. Twee speelgoedwinkels en twee warenhuizen stroop ik af en geen konijn te bekennen. Alleen maar saaie communistische beren en treurige marxistische giraffes. Bij het derde warenhuis geschiedt zowaar het wonder. Ze hebben een iepuras, zoals het beest in het Roemeens heet.

Er is echter een probleempje: het konijn is nogal groot en om mysterieuze redenen erg zwaar. Maar voor tien euro kan ik zo'n megakonijn natuurlijk niet laten liggen. Het probleem dat het niet eens in een plastic tas past, neem ik op de koop toe.

Een half uur is het lopen naar de flat van de Zweed. Gedurende de wandeling krijg ik alsmaar minder sympathie voor het topzware konijn.

'Wat een Ceausescupaleiskonijn!' roept mijn Zweedse vriend uit. 'Om voor zo'n konijn een plaatsje te vinden moet je drie woonwijken van Boekarest platgooien!'

Aan alle kanten inspecteert hij het beest. Al snel ontdekt hij dat er aan de achterkant een rits zit. Zip! Een gigantische batterijhouder dondert uit het achterwerk naar buiten. Gebiologeerd staren we naar het beest. Wat voor geheime mogelijkheden zou dit konijn bezitten? De Zweed moet twee zaklampen leeg maken om de houder met acht vette batterijen te vullen.

Een kwartier lang bewerken we het konijn aan alle kanten. Maar hoe we ook drukken en duwen, het beest doet niks. Geen muziekje, geen lichtgevende ogen, geen mechanisch staartje.

Na twintig minuten grijpt de echtgenote van mijn vriend in. Resoluut trekt ze de rits open en knipt de batterijhouder eruit. 'Zonder geheim muziekje is ie ook lief.' En kilo's lichter. Je kunt er nu bijna mee gooien.

'Die houder was helemaal niet voor batterijen', briest mijn vriend. 'Daar hoorden explosieven in. Dat konijn was gewoon een afdanker van de geheime dienst.'

Onschadelijk gemaakt slijt het Ceausescukonijn nu zijn dagen in een babybox.