In West-Terschelling komt de Griekse held (John Taylor) letterlijk vanuit zee aangerend. Hij hijst zijn gehavende zeil op het strand en raakt verstrikt in de netten van de liefde. Nu zand en zee zo concreet voor ons liggen, krijgt Odyssey een verhalende context. En dat wringt met de abstracte vorm waarin Blankert en Andriessen de omzwervingen van Odysseus hebben gegoten. Het stuk richt zich op de jaren dat Odysseus door tovenares Kirke, nimf Kalypso en koningsdochter Nausikaä van zijn thuis wachtende vrouw Penelope wordt weggehouden.

Vier zangeressen in fluwelen gewaden, gesecondeerd door vier danseressen, schrijden voort terwijl ze de a capella spreekkoren van Andriessen over het lot van Odysseus door hun keel persen. Hun zang is echter te schel uitversterkt waardoor de statige vertolking geforceerd overkomt. Gelukkig behouden de duetten tussen Taylor en achtereenvolgens Nanine Linning in glimmend blauw (als Kalypso) en Mirjam ter Linden in glanzend groen (als Nausikaä) hun intimiteit. Ze klimmen in elkaars schouders, hangen in elkaars armen en zwiepen hun benen tot ooghoogte.

Halverwege concentreert het liefdesverhaal zich in een Engelse monoloog van actrice Dawn Mastin die verankerd zit in een kolossale rood-oranje hoepelrok. Zij praat met de stem van Molly Bloom, in Ulysses van James Joyce de personificatie van de wachtende Penelope. Die verraderlijk luchtig litanie over de kwelling van de liefde is spannend om naar te luisteren, maar benadrukt dat dit dansconcert uiteenvalt in losse elementen: een anekdotisch decor, starre spreekkoren, losse duetten en een lange slotmonoloog.