O ja, Darfur

In Darfur zijn de afgelopen twee jaar zo'n 70 duizend mensen vermoord en bijna twee miljoen burgers op de vlucht geslagen om te ontkomen aan het geweld van het Sudanese regeringsleger, de Arabische Janjaweed-milities en de rebellengroep SLA. Op sommige plekken moest de bevolking eerst op de vlucht voor de Janjaweed, vervolgens voor de SLA, waarna ze ten slotte ook nog de bombardementen van het regeringsleger over zich heen kreeg. Als een speelbal van de strijdende partijen.

Oud-minister Jan Pronk, de speciale afgezant van secretaris-generaal Kofi Annan van de VN, is onvermoeibaar in zijn pogingen het tij te keren. Maar hij verricht Sisyphus-arbeid. Hij heeft de steun van een vredesmacht van de Afrikaanse Unie, maar die moet met achthonderd man een gebied zo groot als Frankrijk beveiligen. Voorts liggen er twee VN-resoluties waarin met sancties tegen de regering wordt gedreigd als zij niet meewerkt aan het stabiliseren van de regio, maar het bewind in Khartoem is hier niet erg van onder de indruk. Het voelt feilloos aan dat de Veiligheidsraad als gevolg van een gebrek aan eensgezindheid niets anders kan dan zich halfzacht op te stellen.

In Azië heeft de natuur onverbiddelijk toegeslagen en de mens andermaal geconfronteerd met zijn nietigheid en kwetsbaarheid. Het conflict in Darfur is mensenwerk. Het nadeel daarvan is dat er politieke belangen spelen die het vinden van een oplossing en het verlenen van hulp ernstig bemoeilijken. Er is ook een voordeel: wat mensen eenmaal begonnen zijn, kunnen ze ook weer beëindigen.

Het is te hopen dat alle betrokkenen eindelijk serieus werk zullen maken van dit vermogen tot conflictbeslechting in plaats van de oorlog als een ongrijpbaar natuurverschijnsel te laten voortrazen. Een voorwaarde is dan wel dat het conflict in de aandacht blijft.