Nutteloze papierwinkel voor overwerkte Belastingdienst

Brief van de dag: Nutteloze papierwinkel

Vroeger kon je subsidie krijgen voor zonnepanelen. Nu moet je ondernemer worden, je produceert immers stroom, en dan kan je de btw over de aanschaf van je zonnepanelen terugkrijgen. Ik wil geen ondernemer worden, maar ik wil wel die btw (21 procent) terug.

Dat betekent: fakevragen invullen over mijn 'bedrijf', bedrijfsnaam, aard van mijn bedrijf, personeel, geschatte omzet, investeringen, opdrachtgevers enzovoorts. Ik krijg een btw-nummer en codes voor contacten met de Belastingdienst. Elk kwartaal aangifte doen voor de omzetbelasting terwijl dat tot niks gaat leiden. Dat weet ik en dat weet de Belastingdienst.

En meteen een brief naar de Belastingdienst sturen voor vrijstelling van verdere aangiften. Die krijg ik gelukkig, zij het per 1 januari 2017.

Ergens in Leiden, in een kantoorgebouw van de Belastingen, zit iemand mij als startende ondernemer aan de statistieken toe te voegen, mijn formulieren te verwerken, bevestigen, controleren, gegevens invoeren, opdracht verlenen tot terugbetaling van btw en ten slotte mij vrijstelling te geven voor het doen van aangifte btw. Zij het na 1 januari 2017. In de krant lees ik dat de Belastingdienst niet aan zijn gewone werk toekomt...

^{Ton Hendriks, Alphen a/d Rijn}

Meesterlijke omkering

Een meesterlijke omkering: dankzij het stuk van Frank Meester over de vleesetende vegetariër (+) ben ik in één klap verlost van een drukkende last.

Eentje die je eerder verwacht aan te treffen bij een gereformeerde mannenbroeder dan een frivole (ex-)katholiek. Leve de inconsequentie. Ik blijk ineens wél te beschikken over zelfbeheersing en een flexibele geest.

Wel bleef de hele dag een stemmetje in mijn hoofd bezig met die inconsequente tegenstellingen. De luie hardloper, de psychotische psychiater, de jokkende yogi, de kletsende kluizenaar. Dansen met de duivel, ik kan er weer helemaal tegen.

^{Ina Fischer, Vollenhove}

Meesterlijk omgekeerd

Kunstenaar Rob Scholte heeft borduurwerken op rommelmarkten gekocht, omgedraaid, gesigneerd en opnieuw ingelijst (VK, 30 april (+)). Over de vraag of dit kunst is meet ik me geen oordeel aan, want daar heb ik geen verstand van.

Als bedrijfskundige kijk ik naar de zakelijke kant van het verhaal en daarbij valt mij het volgende op. Over het feit dat hij de borduurwerken voor een paar euro op de kop tikte zegt Scholte: 'De wanverhouding tussen de prijs en de energie die het moet hebben gekost om het te maken, is enorm.'

Het lijkt mij dat deze wanverhouding, nu hij de werken voor duizenden euro's per stuk te koop aanbiedt, nog steeds aanwezig is, maar dan (hoe toepasselijk) omgedraaid.

^{Désirée Brakenhoff, Epe}

Moderne koning

De populariteit van het koningshuis was volgens Ipsos gedaald tot 65 procent, dus werk aan de winkel voor de Rijksvoorlichtingsdienst.

De kwaliteiten van de koning moesten meer aandacht krijgen en in de Volkskrant van 30 april werd dan ook premier Mark Rutte aangehaald met lof over de goeie smaak van Willem-Alexander.

In Zwolle toonde de koning de band met het volk met een citaat van Koot en Bie, waar hij blijkbaar een liefhebber van is. Willem-Alexander beheerst ook het Maastrichts en bekakt Baarns, maar het liefst spreekt hij de taal van de geboren Hagenezen.

Fijn dat onze moderne koning zijn talen zo goed beheerst, daarmee kan hij bij staatsbezoeken in het buitenland onze handelsnatie goed vertegenwoordigen.

Maar ik stel voor dat hij vooral vaker naar onze binnenlanden gaat om de economie te bevorderen. Meer koningsdagen kunnen een goede stimulans zijn voor de omzet van lokale ondernemers, de werkgelegenheid en interessante berichten in onze kwaliteitskranten.

^{Kees de Jong, Oosterhout}

Flesvoedingsmaffia

Ik wilde borstvoeding geven maar werd daarbij gehinderd door de flesvoedingsmaffia. Het Willem-Alexanderziekenhuis in Den Bosch, juni 1983, vond borstvoeding onwenselijk: 'Je weet nooit of je voldoende melk hebt, je wilt je kindje toch niet tekort doen?'

Ik stelde voor om mijn zoon eerst te wegen, dan te voeden en daarna weer te wegen. Een oudere verpleegster hielp me om stiekem toch borstvoeding te geven, als het zou lukken zou ze toestemming regelen. Door boeken over borstvoeding had ik zoveel zelfvertrouwen gekregen dat het meteen goed ging.

Omdat mijn kind genoeg had binnen gekregen, stemde de leiding het voeden ietwat morrend toe. Vervelend was ook dat ik midden onder een voeding zou moeten stoppen, ze wilden rectaal mijn temperatuur opnemen. Ik vroeg of ik eerst rustig de voeding van mijn kind mocht afmaken. Ik werd gebrandmerkt als lastige patient. Dit is bijna 33 jaar geleden, ik hoop dat zulke intimiderende praktijken niet meer voorkomen en dat alle moeders de ruimte krijgen zelf te beslissen hoe ze hun kind willen voeden.

^{Erna Buist, Den Bosch}

Alles te vrezen

In een interview (VK, 30-04 (+)) beweert Ronald Prins, ex-AIVD'er en eigenaar van beveiligingsbedrijf Fox-IT, dat onschuldige burgers niet zo veel te vrezen hebben van de nieuwe inlichtingenwet. Als je, zoals Ronald Prins, je boterham verdient met het bespioneren van je medemens is je belangrijkste mission statement natuurlijk dat onschuldigen niets te vrezen hebben. Dat Ronald desondanks kiest voor 'niet zo veel' in plaats van 'niets' maakt mij, onschuldig burger, bang. Was de bedoeling van die nieuwe inlichtingenwet niet om de angst bij onschuldige burgers juist wat weg te nemen?

^{Erik de Vroom, Leiden}