Noorderslag: als je niet hoeft te spelen, kom je kijken

De rij voor de Oosterpoort was lang en de januari-avond waterkoud, maar nu zijn we binnen, zijn de jassen weggeborgen en pikken we een staartje 'Hollandse Meesters' mee: Nederlandse klassiekers, vertolkt door Guus Meeuwis en de New Cool Collective Big Band.

Het is een warm bad, een mok vaderlandse glühwein als welkom. Eurosonic, het internationale festival dat van woensdag tot en met vrijdag ongeveer alle zaaltjes van Groningen overspoelde, mag dan onderhand zijn uitgegroeid tot een Europees South By South West, één ding blijft altijd hetzelfde: op zaterdagavond is er Noorderslag. Dan draait het, binnen de muren van de vertrouwde Oosterpoort, allemaal om Nederlandse popmuziek.

Guus Meeuwis, de man die een degelijke brug sloeg tussen levenslied en pop, zingt Kom van dat dak af en dat past wel op dit nationale popfeestje. Hij doet het wat braafjes weliswaar, maar ach: iets rauwers komen we vanavond vast nog wel tegen.

Wie het blokkenschema bestudeert, ziet dat het er goed voorstaat: wat een rijkdom aan stijlen, wat een heerlijke avond op voorhand al! En dan te bedenken dat The Common Linnets (de geheide Popprijswinnaar) en 'dark horses' Blaudzun, Kensington en de internationaal succesvolle rapper Mr. Probz niet eens in het schema staan.

Een mooi programma wil natuurlijk niet zeggen dat tegenvallers zijn uitgesloten. Die dienen zich, gaandeweg de avond en nacht, wel degelijk aan. Jungle By Night, jonge Amsterdamse grootmeesters van de afrobeat, presenteert iets bijzonders: 'Tropenkolder in de polder', een programma met muzikale gasten als Jan Akkerman, Armand en Def P en IJsblok van de Osdorp Posse. Leuk idee, maar beter, swingender of leuker dan een regulier Jungle By Night-optreden? Helaas, geen moment.

Ook jammer: de kennelijke offday van Jett Rebel. Zo imponerend als hij was op Lowlands, zo flets komt hij nu voor de dag. Het optreden van een van de grootste Nederlandse pophypes van 2014 wil maar niet opstijgen en de grote zaal loopt langzaam leeg.

Ach, dat zijn van die kleine teleurstellingen. Er staan talloze feestjes tegenover. Hiphopfeestjes bijvoorbeeld. In de lage, snikhete bovenzaal verrast de Rotterdammer Feis met een geconcentreerd, begeesterd optreden. Pure hiphop serveert hij, met noeste beats en scratches van DJ Cypro achter hem.

En natuurlijk is Typhoon er, die, alsof het niets is, wéér breed lachend een van de hoogtepunten van de avond verzorgt. Het is hiphop, het is soul, het is feest, zo liefdevol dat je er een beetje emotioneel van wordt. In een 'normaal' jaar, zonder een Nederlands succesverhaal van Common Linnets-kaliber, zou hij een gevaarlijke outsider voor de Popprijs zijn geweest.

Wie na het Typhoon-feest nog een tandje wil bijzetten, kan meteen door naar de stampende gekkigheid van Mr. Polska, die in de kleine zaal een uitbundig wervelend feest bouwt.

Zo'n dolle boel wordt het niet bij de gitaarbandjes, maar ook die kun je in Groningen bij de vleet ontdekken. In de kleine bovenzaal speelt de nieuwste loot aan de onverwoestbare boom der Groningers garagepunk: het prille, charmant wiebelige The Black Cult.

Uit het zuiden (Helmond) is er Nouveau Vélo, een van de avontuurlijkste Nederlandse indiebands van het moment. En wie van Typhoon naar Mr. Polska loopt, komt langs het ziedende geweld van John Coffey, de explosiefste rockband van Nederland. De rockers laten op hun derde album The Good News horen dat ze steeds betere songs schrijven.

Limburgs leukste

Toch moeten we tot bij tweeën in de nacht wachten op het lekkerste gitaarbandje van de avond: Afterpartees uit het Limburgse Horst. Hun debuut-album is vers van de pers, hun punky rock-'n-roll is onweerstaanbaar melodieus en de branie knalt ervan af bij deze Nederlandse belofte voor 2015. Ze zijn met afstand Limburgs leukste, want het intrigerende Kovacs, van de uitstekende Limburgse zangeres Sharon Kovacs, brengt haar 'pop noir' nog wat te bedremmeld.

Het is een prachtavond. Er valt zo veel te beleven. Emil Landman gaat in de patio tussen het publiek staan om er a capella een mooi liefdesliedje te zingen. De trompettist van John Coffey crowdsurft door de ene foyer; in de andere staat Eloi Youssef van Kensington (tweemaal Ziggo Dome in november!) naar de Afterpartees te kijken.

Dát is Noorderslag: als je niet hoeft te spelen, kom je kijken. Het zegt iets over de Nederlandse popscene van dit moment en over het festival dat er een bontgekleurde staalkaart van biedt: je wilt er per se bij zijn en er eigenlijk geen minuut van missen.