Nooit meer een paraplu op de buis

Rod Laver, de Australische grootheid van weleer, was opgetrommeld voor de opening van de Vodafone Arena, een fraai gestileerde indoor-accommodatie met tienduizend zitplaatsen, waar ook baanwielrenners en basketballers terecht kunnen. De 62-jarige linkshander sloeg een kwartiertje zwaar spinnende ballen met de 19-jarige grootheid van deze tijd Lleyton Hewitt.

Het optreden van Laver kwam feitelijk een jaar te laat. In 2000 werd het overdekte centre-court van de neon-letters 'Rod Laver Arena' voorzien, maar destijds moest tijdgenoot Roy Emerson - naast kampioen Pete Sampras - het actieve deel van die plechtigheid opluisteren. Laver was nog herstellende van het herseninfarct dat hem in 1998 trof.

Gisteren toonde de veteraan zich weer in een fitte gedaante. Het rechterbeen sleepte nog enigzins, maar die handicap werd teniet gedaan door de soepele linkerarm waarmee de beste Australiër aller tijden zijn volleys en groundstrokes sloeg.

Laver vertelde later bedaard over de rol van tennis in dat pijnlijke deel van zijn leven. 'Toen ik uit het ziekenhuis kwam, dacht ik: als ik maar weer de tennisbaan op zou kunnen, dan zou ik vanzelf weer beter worden. Mensen gaven me weinig hoop dat het nog iets zou worden. Maar toen mijn rechterbeen weer wilde, was ik terug. Tennis heeft me de weg naar het herstel geboden.'

Die Laver, de man die in de amateurtijd en in de Open Era een Grand Slam scoorde, zei verbaasd te zijn geweest over de baan die hij gisteren betrad: zo groot, zo fraai, maar ook zo intiem. 'Het is ongelooflijk wat hier in tien jaar is geschied. Ik herinner me nog de grasbaan van Kooyong. Dat vond ik een aardig stadion. En dan kom je hier te staan. Het moet tegenwoordig een genot zijn tennisser te zijn.'

In 1988 vertrok de moeizaam voortbestaande Australian Open van het verouderde Kooyong dat tegenwoordig met een rubber baan nog huisvesting biedt aan een demonstratie-evenement in de dagen voor het grote toernooi bij de buren. De verhuizing naar Flinders Park, het latere Melbourne Park, was een doorslaand succes. De toeloop van toeschouwers steeg meteen met liefst tachtig procent.

Vorig jaar werd bij de Australian Open voor het eerst de magische grens van een half miljoen bezoekers overschreden. Het openstellen van de Vodafone Arena - het grootste telefoonbedrijf ter wereld betaalt dertig miljoen voor de naamstelling - zal de groei van dat aantal zonder twijfel een nieuwe impuls geven.

Dat stadion - kosten een slordige negentig miljoen gulden - biedt plaats aan 10.000 toeschouwers. Het hoofdstadion heeft 15.021 zitplaatsen en moet in capaciteit de centre-courts van Roland Garros (15.200) en Flushing Meadows (23.600) voor laten. De intimiteit is door de ronde bouw en de dakconstructie evenwel ongeëvenaard.

De Rod Laver Arena valt bij slecht, regenachtig weer in twintig minuten te sluiten; het dak van de Vodafone doet er de helft van die tijd over. Als de 'deksel' wordt dichtgeschoven, blijven de stadions in principe de rest van de dag gesloten.

Naast de toeschouwers zijn het vooral de tv-firma's die van die omstandigheid profiteren. Altijd is er een gegarandeerd programma; nooit hoeft er een paraplu-shot - befaamd van het Wimbledon-testbeeld - getoond te worden. De tv-rechten van de Australian Open - die vandaag begint - zijn in Europa gewild, al speelt het toernooi zich grotendeels in de Europese ochtend af.

De overkapping van de twee voornaamste Melburnian banen kan in nog één opzicht uitkomst bieden. Bij intense hitte, boven de 40 graden Celsius, bieden de daken het parasol-effect. Op openluchtbanen is het spelen van tenniswedstrijden dan verboden. In de koelte van de twee stadions is actie wel verantwoord.