Noodhulp
In Egypte hebben ze zo hun problemen. Politieke instabiliteit, economische tegenslag, religieuze twisten. Maar toen ze daar lazen over een ver, arm landje waarin het zo slecht gesteld is met de beschaving dat het zeven kilometer aan boeken - een collectie die in 230 jaar is opgebouwd, unieke werken - wilde wegdoen, vergaten de Egyptenaren van schrik al hun sores.
Ze hadden wel gehoord dat het crisis is in dat arme landje, maar dit? Er werden meelevende vragen gesteld. Is de gasbel in dat landje soms op en gaan ze boeken verstoken om warm te blijven in de winter? Is de hongersnood zo diep dat de mensen er papier moeten eten? Egyptische kindjes vulden schoenendozen met lekkers en knuffels voor hun leeftijdsgenootjes in het verre, arme landje. 'Voor mijn schoenmaatje', schreven ze op de doos.
In het kader van technische bijstand stuurden ze Ismail Serageldin, de baas van hun mooiste, grootste en beroemdste bibliotheek, de Bibliotheca Alexandrina uit Alexandrië, met een zak geld naar dat arme landje. Ga ze helpen, in Godsnaam.
En dat deed Serageldin. Eenmaal geland in het arme landje zag hij weldoorvoede mensen met iPhones, maar misschien, dacht Serageldin bij zichzelf, is dit een gevalletje van schijn bedriegt. Dus zette hij gisteren in Amsterdam zijn handtekening onder een overeenkomst met het Koninklijk Instituut voor de Tropen, KIT. Zijn bibliotheek neemt vrijwel de gehele bedreigde collectie van de voormalige Tropenbibliotheek over. 400 duizend boeken en 20 duizend tijdschriften blijven zo toegankelijk voor onderzoek. Wat heerlijk dat je mensen die onder erbarmelijke omstandigheden moeten leven zo eenvoudig kunt helpen, dacht Serageldin ontroerd.
Straks, thuis is in Alexandrië, kan de bibliotheekdirecteur in de meegenomen documentatie lezen hoe het VVD-CDA-PVV-gedoogkabinet in 2011 besloot de subsidie voor het KIT stop te zetten. Het instituut had de gruwelijke pech dat het twee dingen in zich verenigde waar dat kabinet een diepe weerzin tegen koesterde: cultuur en buitenland.
Het KIT herbergde onder meer een bijzonder museum, een theater vol vrolijke voorstellingen, het leukste kindermuseum van de wereld en een omvangrijke bibliotheek. Bijna de helft van het budget kwam uit de begroting voor ontwikkelingssamenwerking.
Dit terwijl de PVV spuugde op alles wat riekt naar 'ons goeie geld naar luie flikkers in buitenlanden', en de VVD haar aversie tegen gesubsidieerde cultuur verborg onder de slogan: we gaan cultuur teruggeven aan de samenleving. Waarmee bedoeld wordt: als je niet genoeg bij elkaar kunt sprokkelen met bedeltochten langs weldoeners en met de verkoop van entreekaartjes en bezonnebloemde mokken, museummeneren en theatermevrouwen, dan moet je dicht.
Het CDA mocht de hakbijl hanteren, in de persoon van Ben Knapen. Zo kwam het dat het theater dicht ging, de bibliotheek sloot, het museum nog even geld krijgt mits het fuseert met twee andere musea, en hoofd Tropenbibliotheek Hans van Hartevelt een beschamende trektocht moest maken langs instituten die mogelijkerwijs een deel van zijn collectie in veiligheid wilden brengen.
In zijn reddende mailtje schreef Serageldin: 'Ik kan de gedachte niet verdragen dat materiaal als dit eindigt in de papierversnipperaar.'
Ondertussen moeten de mensen in het arme landje leven met de gedachte dat hun leiders de papierversnipperaar een prima oplossing vonden.
undefined
