Nieuwjaarsborrel

Daarnaast zijn nieuwjaarsborrels natuurlijk als vanouds ook best wel gezellige gebeurtenissen voor al die thuiswerkers en uitkeringsgerechtigden die het voormalige kantoorleven af en toe nog behoorlijk missen. Veel zzp’ers, vutters, pensionado’s en werklozen moeten rond deze tijd van het jaar toch een tikje sentimenteel worden bij de herinnering aan bijvoorbeeld een broodje zuurkool met worst. Een snack die bij de aangeklede nieuwjaarsreceptie hoort als een blokje kaas en een elastisch blokje frikadel bij een bedrijfsfeestje van mindere allure.

Geslaagde nieuwjaarsborrels hadden, na de verplichte toespraak van de directeur, de president-commissaris of de hoofdredacteur, verder overigens meestal weinig deftigs meer – of het feit dat het de enige gelegenheid in het jaar was waarop de kantinejuffrouw jarretelles droeg zou als zodanig moeten worden aangemerkt. Maar verder? Persoonlijk heb ik in twintig jaar bij verschillende werkgevers nauwelijks of geen nieuwjaarsborrels meegemaakt waarop ook niet gruwelijk en tot in de vroege uurtjes werd doorgehaald. En dan niet alleen door de collega’s die toch al nooit een domibo of vrijmibo oversloegen, maar steevast ook door de dames van de kantine, de meiden van de administratie en de sales, álle telefonistes, de nette pakken van de marketingafdeling, de cowboys van de buitendienst en niet zelden ook wat types van het hogere management.

Het kwam dan ook nogal eens voor dat er grote en kleinere drama’s uit voortvloeiden: zoenen, overspel, slaande ruzies met andere gasten of uitsmijters van kroegen en clubs, of hoog oplaaiende onderlinge conflicten. In het laatste geval kon je begin januari nog wel eens brieven in de postvakjes van alle medewerkers van het bedrijf vinden waarin een collega zich verontschuldigde voor de beledigingen die hij of zij de avond ervoor in grote dronkenschap ‘mogelijk ook aan jou’ had gericht.

Evenmin bepaald een zeldzaamheid: de vondst van een nog altijd bezopen collega in een plantenbak op kantoor zelf, of het telefoontje van een ander die er nog wél in was geslaagd de nachttrein te nemen, maar vervolgens was wakker geworden op een verlaten rangeerterrein, of helemaal in Enschede in plaats van ’s-Hertogenbosch.

Toegegeven, het zijn niet allemaal even hoogstaande herinneringen aan het kantoorleven in het algemeen en aan de nieuwjaarsborrel in het bijzonder om te koesteren. Maar honderd keer liever de ranzigheid van een ouderwetse bedrijfsborrel dan de schurende allenigheid van de moderne flexwerker midden in het broodje-worst-met-zuurkool-seizoen. En al die digitale handjesschudderij en amechtige nieuwjaarswenspoëzie op Facebook komen uiteraard niet in de buurt van een flirt met die beauty van human resources in een reëel bestaande nieuwjaarsborrelnetwerksituatie.

Wat betreft kerstborrels is het niet meer gelukt, maar het moet toch mogelijk zijn dat er op de valreep toch ten minste nog een of twee uitnodigingen voor nieuwjaarsborrels in mijn nog lege zesrings personal Filofax Hamilton kunnen worden genoteerd? Het is vandaag pas 9 januari. Misschien staat er anders nog ergens in het land een openbare gemeentereceptie op de agenda?

w.dejong@volkskrant.nl