Nieuws
Nieuw-Zeelandse premier Jacinda Ardern kondigt met tranen in haar ogen plotseling haar vertrek aan
Jacinda Ardern, sinds 2017 premier van Nieuw-Zeeland, heeft tijdens haar eerste persconferentie van het jaar plotseling haar vertrek aangekondigd. Ardern heeft ‘niet langer genoeg in de tank’ voor de functie van premier, zei ze.
Het leiden van haar land noemde de 42 jarige politicus van de centrum-linkse Labourpartij het ‘grootste beroepsmatige privilege dat er is’. Maar ze vindt ook dat ze zo’n verantwoordelijke functie alleen met een volle tank en wat reserve voor extra uitdagingen kan vervullen. En tijdens de afgelopen weken van de zomervakantie in Nieuw-Zeeland moest ze concluderen dat die krachten ontbreken na zes jaar regeren. Ze zei het met tranen in haar ogen.
Ardern, met 37 jaar bij haar aantreden de jongste Nieuw-Zeelandse regeringsleider ooit, groeide tijdens haar premierschap internationaal uit tot een baken van progressief, inclusief, vrouwelijk en bovenal menselijk leiderschap – en volgens The New York Times daarmee tot een soort anti-Trump. Ook in de manier waarop ze haar afscheid aankondigt, de afwezigheid van zelfoverschatting en de open communicatie over haar uitputting, oogst ze internationaal lof. Ardern noemt het woord burn-out zelf overigens niet, maar veel media interpreteren dat de schets van haar toestand daarop duidt.
Internationale roem
Dat het einde van haar krachten in zicht komt, is niet verwonderlijk. Ardern leidde Nieuw-Zeeland in de roerigste periode in de recente geschiedenis van het land. Haar internationale ster rees toen de wereld in 2019 toezag hoe ze als kersverse premier omging met de terroristische aanslag op een moskee in Christchurch. Enerzijds was ze de gevoelige en benaderbare leider die oog en oor had voor het leed van de nabestaanden en de angst van landgenoten, maar kreeg ze voor elkaar dat de wapenwetten in het land een paar weken later waren aangescherpt. Ook tijdens de coronapandemie oogstte Ardern internationaal bewondering. Ze besloot snel de grenzen te sluiten, waardoor het aantal coronadoden in Nieuw-Zeeland laag bleef.
Tussen het regeren door kregen Yacinda Ardern en haar man, televisiepresentator Clarke Gayford, vijf jaar geleden een dochter, Neve, die ze regelmatig meenam naar politieke afspraken en zelfs naar de Algemene Vergadering van de VN in New York. Ze was de tweede vrouwelijke leider die tijdens haar premierschap een kind kreeg. Alleen Benazir Bhutto van Pakistan ging haar voor.
De keerzijde van Arderns internationale roem is dat ze als jonge, vrouwelijke leider en als werkende moeder voor reactionair conservatieve krachten geldt als belichaming van alles wat er naar hun idee mis is met het huidige tijdgewricht.
Voldoende energie
Het aantal serieus te nemen (doods)bedreigingen nam met het lengen van Arderns premierschap toe. Vlak voordat ze haar aftreden bekendmaakte, speculeerden Nieuw-Zeelandse media erover dat ze dit jaar uit veiligheidsoverwegingen waarschijnlijk geen worstjes meer zou grillen te midden van een feestende menigte op de nationale feestdag in februari.
In het binnenland daalde Arderns populariteit de afgelopen jaren vanwege de economische crisis waarin Nieuw-Zeeland verkeert, het tekort aan betaalbare woonruimte en de toename van gewelddadige criminaliteit. Boze tongen uit de oppositie speculeren er dan ook over dat ze de eer aan zichzelf heeft gehouden, omdat ze geen verkiezingen wil verliezen. Ardern ontkent dat. In haar toespraak zei ze dat ze gelooft dat haar partij, die in de peilingen lager scoort dan de christendemocraten, de verkiezingen in oktober kan winnen. Maar alleen met een lijsttrekker met voldoende energie.
Aan het einde van haar toespraak richtte Ardern zich tot haar dochter. Ze zei dat ze zich verheugde aanwezig te zijn op haar eerste schooldag later dit jaar. Daarna richtte ze zich tot haar vriend: of ze nu eindelijk gingen trouwen.
In een eerdere versie stond dat de aanslag in Christchurch in 2017 plaatsvond. Dit klopt niet: die aanslag werd in 2019 gepleegd.
