Nicolaas Veul zit elders met zijn gedachten

'Man, dan lag ik in bed, en dan was het woeaah!' Nicolaas Veul, 31, tv-programmamaker en presentator bij de VPRO, loopt voor me uit Albert Heijn in. Onder de grond, bij de metro's. Zijn mimiek toont paniek, zijn armen schieten omhoog. 'En mijn hart! Dat ging gewoon non-stop doenk-doenk-doenk.'

Hij vertelt over de periode waarin hij Super Stream Me maakte, waarbij zijn hele leven 24/7 online te zien was. We hebben allebei een kartonnen beker met cappuccino van Starbucks in de hand, en nu koopt hij er een brownie bij. 'Het was een experiment', legt hij uit. 'Hoe zijn mensen als ze steeds worden gefilmd? Een mens is niet één ding. We zijn als een diamant: onder verschillende omstandigheden zie je steeds een ander facet.'

Nou, dat experiment mag hem dan hebben uitgeput, als je hem ziet dan wekt hij een zeer andere indruk. Fris, energiek. Warrig blond. Een rugzak, gedragen over beide schouders, waardoor je de welving van zijn subtiele borstspieren kunt zien. Een flinterdun gouden armbandje. Zijn ogen alert, zijn blik vrolijk en serieus tegelijkertijd. Er moeten aldoor nieuw ideeën achter die ogen opdoemen, dat kan niet anders. 'Ik sport veel, en probeer weinig te drinken. Anders houd ik het niet vol.'

Hij bedoelt het reizen en filmen, het bedenken van nieuwe formats, het vergaderen. Voor het kinderprogramma Beestieboys reisde hij heel de wereld af, op zoek naar mensen die een bijzondere band met hun huisdier hebben. Vliegen, filmen, vliegen. No rest for the wicked. Gewoonlijk filmen ze in Nederland, waar ze onder andere een stel bezochten dat met hun koikarpers zwom, en hen knuffelde. 'We bezoeken die mensen met een open blik, zonder oordeel, zonder met hen te spotten.'

Hij wil geen gelikt programma maken, maar tegenwicht bieden. 'Die glamour- en selfiecultuur wordt zo al genoeg aan kinderen opgedrongen.'

Lijn 51, richting Westwijk. 'Nederlandse metro's zijn altijd knullig, vind je niet?' Ik knik, al weet ik niet precies wat hij bedoelt. Hij drinkt van zijn cappuccino en eet zijn brownie. Dat eten doet hij niet al te snel, zodat hij er ook nog goed bij kan praten. Eten en tegelijkertijd converseren is moeilijk, niet iedereen is daar goed in. Vaak houden mensen hun hand voor hun mond en zie je dat ze zich een beetje schamen. Bang dat je iets uit hun mond zult zien vallen, of misschien dat je te ver naar binnen zult kijken en daar, diep in de ziel, iets verschrikkelijks zult zien.

Het is druk. We staan. Waterlooplein, Weesperplein, Wibautstraat, Amstel. Eruit bij Overamstel. Gedronken en gegeten. Nicolaas loopt langs het water over een soort industrieterreintje. Daar ergens is een studio waar ze de nieuwe afleveringen van Beestieboys aan het monteren zijn. Zijn voeten gaan die kant op, maar zijn gedachten en ambitie gaan alweer verder, over het water, over de daken, over de grenzen. Binnenkort een nieuw programma, Westerlingen, waarbij jonge journalisten de wereld intrekken, bijvoorbeeld om te gaan kijken bij de samenlevingen die zijn ontstaan op de bergen smartphone-afval in Afrika.

Hij zucht. 'Soms vind ik het wel moeilijk om op te starten hoor. Ik moet op mijn energie letten. Want als ik eenmaal echt helemaal op ben dan word ik depressief en zie ik het leven niet meer zitten.'

Het is haast niet voor te stellen. Maar we weten nu: diamant, facetten, et cetera.