Neelie

Ik had nooit veel op met Neelie. Volgens mij was ze lang geleden geen al te briljante minister van Verkeer en Waterstaat en viel ze ook in de functies die ze daarna uitoefende niet meteen op door grote genialiteit.

Maar sommige mensen vinden pas laat hun ware bestemming, eurocommissaris bijvoorbeeld.

Een vriend van mij ging een keer de toenmalige echtgenoot van Neelie interviewen en kwam terug met enthousiaste verhalen over Neelie’s voortreffelijke tosti’s. Sindsdien heb ik Neelie in mijn hart gesloten en toen ze vervolgens Microsoft een boete van anderhalf miljard gaf kon ze bij mij helemaal niet meer stuk.

Én een beest van een tosti in de vingers én Microsoft het vel over de oren halen, waar vind je dat nog?

En toch is het zeer de vraag of Neelie Kroes eurocommissaris van Mededinging mag blijven.

Dat komt doordat Jan Peter Balkenende nog steeds president van Europa hoopt te worden. Als Nederland Neelie op een zware post als Mededinging wil houden, dalen Balkenendes kansen. Dus pas als JP morgen definitief is afgeserveerd, komt Neelie weer in beeld.

Maar ook dan is het nog maar de vraag of ze er nog een termijn aan mag vastknopen, want het CDA en de PvdA willen ook wel weer eens een eurocommissaris.

Dat Neelie een vrouw is, vergroot haar kansen op prolongatie weer een beetje, want er zijn door de lidstaten veel te weinig vrouwen aangemeld als eurocommissaris.

Balkenende, partij en sekse, daar gaat het dus om. En dat zijn dan nog de voor iedereen zichtbare elementen in Neelies gevecht. Wat er achter de schermen allemaal nog meer speelt tart vermoedelijk elke beschrijving.

Neelie is in Brussel een van de machtigste vrouwen ter wereld geworden – dat wil iedereen wel, zelfs mannen. Neelie heeft natuurlijk ook vijanden gemaakt – die roeren zich ongetwijfeld ook in de slangenkuil.

En dan heb ik het nog niet over Neelies leeftijd (68), haar seksuele geaardheid, haar hobby’s, haar favoriete restaurants, de omgang met haar ondergeschikten, haar talenkennis, haar connecties in de hoogste kringen, roddels die over haar de ronde doen, haar favoriete merken en de dingen die bepaalde mensen van haar weten en die niet naar buiten mogen komen.

Al die zaken, en ik ben er vast nog wel een paar vergeten, zijn in de vraag of Neelie mag doorgaan belangrijker dan dat ze een competente eurocommissaris was.

Dat speelt geen enkele rol. Iedereen zegt braaf van wel, maar het doet er geen bal toe. CDA en PvdA sturen met evenveel gemak een brokkenpiloot uit eigen kring naar Brussel als eurocommissaris voor gehaktballen.

Neelie heeft met twee andere eurovrouwen een stuk geschreven in de Financial Times. Daarin staat dat de nieuwe president van Europa een vrouw zou moeten zijn. Dat zou Europa rijker maken, representatiever en het dichter bij de burger brengen.

Alles beter dan de grijze muizen Balkenende, Juncker of Van Rompuy, dus ik ben voor. Maar de argumentatie in de brief leidt af van wat er écht mis is. Europa wordt misschien wel een beetje rijker en representatiever van een vrouw aan de top en misschien komt het zélfs dichter bij de burger.

Maar een einde aan het genante gekonkelefoes rond de Brusselse baantjes, dat zou Europa pas écht dichterbij brengen, rijker maken en representatiever.

Zo’n president bijvoorbeeld, die wordt toch zelfs in de meest achterlijke bananenrepubliek gewoon gekozen?