Nee, er was niks te klagen, op dat terras. En toch schuurde er iets

Ik zat moederziel alleen op het terras van de schandelijk luxe villa op het Griekse eiland. De groep was naar een volgens de folder adembenemend mooie kloof afgereisd, waar een fikse beklimming aan vastzat en die haal ik niet meer.

Ze hebben alle proviand opgegeten en, erger nog, alle drank opgedronken en de deur op slot gedaan, appte ik grappend aan twee vrienden die wegens corona hadden moeten achterblijven in Nederland.

In werkelijkheid was de groep zorgzaam en behulpzaam. Bijvoorbeeld op weg naar de vuurtoren in het prachtige stadje vlak bij onze compound. Die was bezaaid met traptreden en er waren diverse bevriende armen die me daarop hielpen. En er weer af.

Het was geen straf hoor, zo alleen in die villa. Ik had er zelf voor gekozen want ik wilde niet het risico lopen de anderen tot last te zijn. Het gaf mij bovendien mooi de gelegenheid wat te werken.

Daar kwam het niet echt van: zo’n terras, met een zwembad erop, en het uitzicht op de beboste vallei en daarachter de zee, en daar weer achter een heiig gebergte, ze dwongen tot contemplatie – zeker met een bel rosé erbij.

Wat hadden we het goed hier en wat merkte ik weinig van de tumoren in mijn lijf. De laatste chemo leek alweer eeuwen geleden, de misselijkheid was bijna weggeëbd. Elke dag slikte ik minder pillen.

We deden wat we jaarlijks doen wanneer we ons verschansen in een villa op een fijne bestemming. Ik stond weer als eerste op, ruimde de vaatwasser uit en maakte wat schoon, waarna Tien 2 al snel struikelend van de trap af kwam en zei: ‘Goedemorgen Meul’ – ik word in deze kringen Meul, Meula of Meulekind genoemd (ik ben 61).

Daarna ontbeten we uitvoerig, lazen de kranten, namen een duik in het zwembad en vertrokken in twee auto’s op weg naar een uitgelezen restaurant voor de lunch. Bijvoorbeeld in de bergen, waar alles nog op vuur werd gekookt en de eigenaar, die sprekend op de acteur Elliott Gould leek, ons fluisterend bediende.

Dan werden boodschappen gedaan en was er een spaarzaam Evenement (strandbezoek, dorpjes bezichtigen), maar liever gingen we terug naar de villa voor alweer een duik in het zwembad, een dutje en een boek.

Aansluitend kwamen de cocktails en het avondeten dat door een van de uitstekende koks in ons gezelschap was bereid. Na de ouzo volgden een paar ronden Uno, een onzinnig kaartspelletje waarbij uitzinnig werd geschreeuwd.

Nee, er was niks te klagen, op dat terras. En toch schuurde er iets.

Die kloof en de ongetwijfeld hemelse lunch die erop volgde? Ik had er liever bij willen zijn.