Nationalisatie SNS
Politiek en toezichthouder hebben de machtige positie van banken nog steeds niet weten te breken.
De nationalisatie van SNS Reaal is een pijnlijke, maar noodzakelijke stap. Opnieuw moet de staat en daarmee de belastingbetaler opdraaien voor de onverantwoorde risico's die het Nederlandse bankwezen heeft genomen. In de roes na de beursgang kocht SNS Reaal voor veel geld een vastgoedbedrijf in de hoop daarmee veel geld te verdienen. Het van oorsprong behoudende SNS Reaal bleek echter te weinig kennis te hebben van de snelle wereld van het vastgoed. Toen ruim vier jaar geleden de crisis uitbrak, kwam de bank-verzekeraar in een maalstroom terecht waar hij niet meer uit is gekomen.
In plaats van de beoogde winst voor de aandeelhouders en de directie zijn er nu miljardenverliezen - en die zijn voor de overheid. Het kernprobleem van de kredietcrisis is dus nog niet verdwenen. Aangezien de staat uiteindelijk wel gedwongen is om in te grijpen, kunnen banken onverantwoorde risico's nemen. Het alternatief - een faillissement van SNS - veroorzaakt immers een verwoestende schokgolf voor de economie. De politiek en de toezichthouder hebben, ondanks uitgebreid onderzoek en intens debat, de machtige positie van banken niet weten te breken.
Gelukkig is wel enige vooruitgang geboekt. Dankzij de Interventiewet kon minister Dijsselbloem in samenspraak met De Nederlandsche Bank doortastender optreden. De aandeelhouders en de achtergestelde obligatiehouders moeten daardoor voor een groot deel opdraaien voor de redding. Zij raken een aanzienlijk deel van hun investering kwijt en zullen voorzichtiger zijn met nieuwe investeringen in banken. Het is ook geruststellend dat de oude directie zonder vertrekpremie opstapt en de nieuwe topman een iets lager salaris krijgt. Bovendien betalen de andere banken met een fikse heffing van 1 miljard mee aan de redding.
SNS Reaal heeft zelf vergeefs geprobeerd andere geldschieters te vinden. Een private oplossing is in theorie wel beter. In de praktijk bleek zo'n redding alleen mogelijk als de staat de verliezen bij de vastgoedpoot in de maag gesplitst zou krijgen. Dijsselbloem heeft hier terecht van afgezien. Het zou onacceptabel zijn als de staat opdraait voor de risico's van het verrotte vastgoedbedrijf en een private investeerder als CVC de winst van de gezonde bedrijfsonderdelen in de schoot geworpen krijgt.
undefined
