Na mijn vaccinatieselfie raakte ik vijfhonderd vrienden en volgers kwijt, maar ik ga lekker naar Pinkpop

Ik ben een fervent voorstander van vaccineren omdat mijn kindsheid grondig verpest werd door neefjes en nichtjes die niet waren ingeënt tegen polio. Vaccineren mocht niet van de Heere Jezus, die het overigens wel prima vond dat zijn schaapjes in een rolstoel belandden. Niet zo’n superluxe met radio en televisie waarin Stephen Hawking reed, maar lompe invalidewagentjes met dikke banden waaraan altijd hondenpoep kleefde.

Mijn verjaardagsfeestjes werden steevast verstoord door zo’n colonne karretjes, want dan moest eerst de woonkamer geruimd worden (inclusief traporgel en aquarium) alvorens het koekhappen kon beginnen. Aldus werd de provaxer in mij geboren.

Toen ik werd opgeroepen voor een shotje in het centro de vacinação in Olhão, maakte ik dan ook een vreugdesprongetje. De euforie is verder behoorlijk banaal, want ik wil nog één keer naar Pinkpop, Sziget en Glastonbury. Desnoods in een looprek. Ik beschouw het gele vaccinatieboekje daarom als een interrailpas.

Voor de sporthal stond een rijtje wachtenden in hun goeie goed, alsof ze klapvee waren in een treurbuisshow. Volgens de sms die ik ontving, was ik om 11.02 uur aan de beurt. Normaliter zijn Portugezen niet zo stipt; ze gebruiken liever kalenders dan horloges.

Verder zijn het de liefste mensen van de wereld zolang ze geen pet of uniform dragen. Hetzelfde geldt voor Portugese vrijwilligers: geef ze een beetje autoriteit en het worden machtswellustelingen.

Bij de ingang stond de dikke werkloze regelnicht die altijd de diva uithangt in het kerkkoor van mijn vorige dorp. Ik had mijn mondkapje niet goed op en bovendien hield ik niet voldoende afstand. Uiteraard herkende hij mij en siste: achter de streep, bitch.

Tot mijn geluk werd ik gered door Teresa, de fadozangeres die in de supermarkt in Moncarapacho werkt. De engelachtige vrijwilligster zei dat ik moest bedaren en duwde me in een plastic campingstoeltje. De prik deed geen pijn en ik viel niet flauw. De afgelopen 45 jaar heb ik zo veel rommel in mijn donder gejaagd dat er ook nog wel wat Pfizer bij kan.

Na het posten van mijn vaccinatieselfie raakte ik vijfhonderd vrienden en volgers kwijt. Mijn voormalige Nederlandse buurman in Rio de Janeiro schreef: nooit verwacht dat ook jij dit fabeltje zou geloven. Ik denk dat ik je namens vele ratten en apen moet bedanken dat je hun plaats hebt ingenomen en vrijwillig hebt meegewerkt aan dit experiment.

Coração, antwoordde ik koeltjes, ik ga volgend jaar lekker Krezip en Dinand Woesthoff op Pinkpop zien. Jij niet, loser!