Mythe

Hooguit klopt er in mijn particuliere geval iets van dat verminderde gezichtsvermogen waarvan Spaan en andere auteurs in de ouderdomsliteratuur gewag maken. Ergens in mijn jeugd is iets misgegaan in de samenwerking tussen mijn linker- en mijn rechterhersenhelft, waardoor ik moeilijk diepte kan zien. Hetgeen in combinatie met de variofocusbril die me een jaar geleden is aangemeten dagelijks tot krankzinnige situaties in het verkeer (en bij het pingpong) leidt. In mijn hyperdimensionale blikveld vallen zomaar voetgangers uit de lucht en ploppen doorlopend overstekende bejaarden en honden uit het wegdek. Doordat ik ook al maanden met een stijve stressnek kamp, wordt mijn zicht daarnaast ook aan weerszijden beperkt door een dode hoek waarin je wel twee trucks-met-oplegger zou kunnen verstoppen. Dat rijdt dus niet lekker op een Harley, zelfs niet op een Vespa, als je er vanwege toenemende kippigheid op zijn hoogst 30 kilometer per uur op kunt. Het is als wielrennen met je broek in je sokken. Ik rijd dan ook zoveel mogelijk over het fietspad langs de Kralingse Plas, een omweg van tien minuten, om het gevaar voor de overige weggebruikers zo klein mogelijk te houden en niet al te zeer op te vallen voor passerende mooie meiden.

Gelukkig lopen overstekende oma’s statistisch gezien hoe dan ook weinig risico om te worden platgereden door een zowel bij- als verziende, dikke vijftiger op een 30 kilometer rijdende pseudo-Harley. Volgens psycholoog Spaan is het volksgeloof dat er veel mannen bestaan bij wie de intrede in de midlife gepaard gaat met crisisverschijnselen. Een moderne mythe. En mythes overrijden uiteraard geen echte mensen.