Mr. Romance

Nicholas Sparks, schrijver van bestsellers als Safe Haven en The Notebook, is niet per se geliefd bij de critici in zijn thuisland. Zo'n schrijver die met steeds een andere variatie op hetzelfde thema meisjes aan het huilen maakt en daar miljoenen mee verdient. Dat zeggen ze vaak over hem. Het is waar. Sparks verdiende vorig jaar 16 miljoen dollar en staat daarmee op de tiende plaats van Forbes' lijst van rijkste Amerikaanse schrijvers (James Patterson, Stephen King en Danielle Steel voeren de lijst aan). Het klopt ook dat Sparks meisjes, maar misschien ook wel vrouwen en mannen, aan het huilen maakt met zijn romantisch-tragische romans en de daarvan gemaakte films. In een filmzaal waar een Sparks draait, hoor je nooit maar één iemand ingehouden in een papieren zakdoekje snikken. Als er een schrijver met traangarantie bestaat, is hij het. En ja, zijn boeken lijken zo op elkaar dat de boekcovers en filmposters er allemaal hetzelfde uitzien. Jongen kust meisje bijna. Op Twitter lachen ze hem erom uit: 'Het nieuwe boek van Nicholas Sparks is uit. Het heet White People Almost Kissing.' De schrijver zelf vindt het juist een groot compliment. 'Ja, wat denk je nou. Alle verhalen zijn natuurlijk allang verteld. Er is niets zo moeilijk als een verhaal bedenken dat net ietsje anders is.'

Toch lijkt het of Sparks, die naar Londen is gevlogen ter promotie van zijn nieuwe boek plus film Safe Haven, zich wel wapent tegen weer een kritische journalist. Hij maakt er een langdurig ritueel van om vooraf te highfiven met zijn agent. Minstens vijf keer. Wat zijn we goed en wat gaat het geweldig, zeggen ze luid tegen elkaar. Pas dan buigt Sparks zich naar zijn vraagsteller. Hij vertelt eerst over zijn nieuwe roman die tegelijk is uitgekomen met de film. In Safe Haven komt een lieve jonge vrouw naar een slaperig stadje in North Carolina. Ze is op de vlucht voor een gewelddadige ex, maar vertelt dat aan niemand. Ook niet aan de aantrekkelijke jonge weduwnaar die als een blok voor haar valt. Sleeping with the enemy, maar dan net ietsje anders. 'Je leest natuurlijk vaak over huiselijk geweld', zegt Sparks, 'maar ik denk dat ik er toch weer op een nieuwe, verse manier over heb geschreven. Het is thrilleresque, maar toch meer een liefdesverhaal dan een thriller.'

Sparks begon met schrijven op zijn 19de. 'Ik was een goede student en ik hield van atletiek. Maar tussen mijn eerste en tweede jaar raakte ik geblesseerd en zat me de hele zomer thuis te vervelen. Mijn moeder werd er gek van. Ze zei: 'Ga iets doen, maakt niet uit wat, schrijf voor mijn part een boek.' Dat deed ik. In zeven weken schreef ik een horrorroman. Die was niet zo goed en is nooit gepubliceerd. Toen ik na mijn studie een tijdje werkloos was, heb ik ook nog een detective geschreven. Op mijn 28ste verkocht ik medicijnen voor een farmaceutisch bedrijf. Daar werd ik zo ongelukkig van dat ik in de avonduren toch weer aan een nieuw boek begon. Drie keer is scheepsrecht dacht ik, en laat ik dit nou eens voor de volle honderd procent doen. En dat werd The Notebook. En hier ben ik, 18 jaar later, en nog steeds aan het schrijven.'

The Notebook werd Sparks' doorbraak in 1996. Het is het verhaal van de grootouders van zijn vrouw, die toen ze jong waren - hij was arm, zij rijk - niet met elkaar mochten omgaan, maar elkaar toch weer terugvonden en toen samenbleven tot het zware, demente einde. Sparks: 'De opa van mijn vrouw was net gestorven. En ik moest alsmaar aan dat lieve verhaal van hun liefde denken. Jongen houdt eeuwig van meisje. Wat kan daarmee nou mis zijn. Ik schreef het verhaal op en zocht een agent. Zij ging op vrijdag met het manuscript naar een uitgever en maandag was het verkocht. Een jaar later stond het op de bestsellerlijst en begon ik aan mijn tweede boek, Message in a Bottle. En daar werd al - voor ik het wist - een film van gemaakt met Kevin Costner en Robin Wright. Oké, ik begrijp het, dacht ik toen, mensen houden dus van liefdesverhalen. Nou, dan blijf ik ze schrijven.'

Dat deed hij. Sparks schreef de ene na de andere liefdesroman: A Walk to Remember, Dear John, The Rescue, The Wedding, The Lucky One, The Last Song. Verhalen waarin altijd twee voor elkaar bestemde geliefden de hoofdrol spelen. Verhalen die twitteraars regelmatig doen verzuchten: 'Voor ik doodga wil ik nog een ding, een Nicholas Sparksromance.' Of: 'Waarom lijkt mijn leven niet wat meer op een Sparksroman?' Toch schrijft hij geen sprookjes. De geliefden in zijn boeken ondervinden altijd grote, grote moeilijkheden - kanker, dementie, oorlog, een pijnlijk verleden en vaak de dood op hun pad.

Hij neemt een reusachtige slok ijskoude cola en overdenkt kort het antwoord op de vraag wat hij, Mr. Romance, weet over de liefde. 'Het klinkt misschien raar', zegt hij, 'maar ik weet nog steeds niet of ik goed ben in liefdesverhalen. Ik weet alleen dat de sleutel voor elk goed boek hetzelfde is. Een idee is een goed idee als je meteen het primaire conflict voelt, dat wat de karakters uit elkaar houdt. En verder moeten de karakters authentiek zijn en een eigen 'stem' hebben. Als dat zo is, maakt het helemaal niets uit of het een liefdesverhaal of een western is. Een liefdesverhaal is wel het allermoeilijkst om te schrijven. Omdat er een verschil is tussen een romantische roman en de romans die ik schrijf. Ik wil alle mogelijke emoties oproepen: boosheid, verraad, geluk, plezier, verdriet, verlies, alles. Ik wil echte emoties, maar zonder manipulatief te zijn. Ik wil het drama, maar zonder melodramatisch te zijn. In mijn boeken is het einde ook vaak tragisch. Daar hoef je in een romantische roman niet mee aan te komen.' Hij is even stil. 'Kijk, ik doe in wezen niets anders dan wat de Griekse tragedieschrijvers zoals Euripides en Sophocles deden. Ook zij brachten het hele spectrum van menselijke emoties, liefde én tragiek.'

'Net als Shakespeare met Romeo en Julia', voegt hij eraan toe. Sparks neemt nu zelf een voorschot op de kwestie die vaak aan hem wordt voorgelegd: hoe het komt dat juist een man zich heeft bekwaamd in het vrouwelijke (?) domein van de romantiek en liefdesverhalen. Sparks: 'Ik kan er niets aan doen, maar alle grote liefdesverhalen lijken door mannen te zijn geschreven, Shakespeare, Hemingway met A Farewell to Arms, Love Story van Erich Segal, The Bridges of Madison County van Robert James Waller, The Horse Whisperer door Nicholas Evans, One Day van David Nicholls. Ha, de naam Nicholas komt opmerkelijk vaak voor.'

Het maakt hem niets uit dat de filmposters en de covers van zijn boeken er allemaal hetzelfde uitzien. Dat is juist de bedoeling. 'Lezers mogen, nee moeten, weten wat ze krijgen als ze mijn boeken in de winkel zien liggen.' Een echte Sparks is opgebouwd volgens drie vaste elementen. Er is natuurlijk een liefdeslijn, de karakters zijn aardig en om van te houden en het verhaal speelt zich altijd af in North Carolina. Sparks: 'Ik woon zelf in North Carolina. In een dorpje daar is het toch anders dan in de grote stad. Het leven is veel rustiger. Je kent je buren, je doet wat voor elkaar, er wonen heel gewone mensen zoals jij en ik.' Wat weer niet betekent dat Sparks zijn romans als volbloed Amerikaans zou typeren. 'Nee. Meer nog dan in de VS word ik gelezen in Italië, Duitsland en Portugal. En nog het meest op de Filipijnen.' Manilla, de hoofdstad van de tragiromantiek. Wie had dat verwacht.

Sparks is natuurlijk wel zo Amerikaans als de star spangled banner- in die zin dat Hollywood aan zijn voeten ligt. Van zijn achttien boeken zijn er al acht verfilmd. The Notebook met Ryan Gosling en Rachel McAdams, Nights in Rodanthe met Diane Lane en Richard Gere, Dear John met Channing Tatum en Amanda Seyfried en Safe Haven met Julianne Hough en Josh Duhamel. Sparks zegt dat het toeval is dat hij een vaste hofleverancier van Hollywood is. 'Ik schrijf nooit met Hollywood in mijn achterhoofd. Ik voel me een schrijver. Het gaat mij om de roman. Het is ook heel moeilijk om een verhaal te bedenken dat geschikt is voor een roman én een film. Er zijn wel duizend ideeën die geweldig zijn voor een roman maar niet voor een film en andersom. Ik schrijf wel filmische boeken, dat wil zeggen niet introspectief. Er wordt niet heel erg nagedacht of gemijmerd. Als ik aan een verhaal denk, denk ik aan actie. Dat past natuurlijk beter bij Hollywood dan een gedachtenroman.'

SPARKSBASHEN

Er zijn nogal wat Amerikaanse blogs en sites die Nicholas Sparks onder vuur nemen: sparksbashen. De titels zeggen genoeg: The unbearable monotony of Nicholas Sparks, Cloning 101: A study in the hilarious works of Nicholas Sparks of 10 reasons why Nicholas Sparks movies suck op popcultuursite The Vine. Vier van die redenen:

*Ze zijn allemaal hetzelfde.

*Er gaat altijd iemand dood en dan moet je huilen.

*Het regent altijd hard als er iets belangrijks gebeurt.

*De filmposters zijn allemaal hetzelfde.

undefined