Moeizame actiescènes en gebrek aan eigenheid

actie

Regie Alan Taylor.

Met Chris Hemsworth, Natalie Portman, Tom Hiddleston, Stellan Skarsgård In 103 zalen

Meer dan ooit hebben Marvel en Disney hun momentum. Als respectievelijk stripboek- en filmgigant bestieren ze de succesvolle stripverfilmingfranchise rond een bonte verzameling Amerikaanse superhelden, van Thor en Iron Man tot Hulk en Captain America, noem ze maar op.

Vorig jaar bundelde dit gezelschap de krachten in de succesfilm The Avengers, vanaf dit jaar staan de gemu-teerde/buitenaardse heren er even alleen voor (april jongstleden bracht ons reeds Iron Man 3), om in 2015 opnieuw in teamverband een of ander ultiem kwaad te bestrijden (The Avengers 2).

Vermoeiend? Het succes brengt in elk geval bij de makers nogal wat luiheid teweeg, zo leert Thor: The Dark World, het directe vervolg op Thor (2011).

Chris Hemsworth is opnieuw charmant en lollig als de hoogblonde dondergod in kwestie, maar de superheldenmachinerie waarvan hij deel uitmaakt, gedraagt zich inmiddels als een olietanker met een onveranderlijke koers. Dus doet zijn Thor goeddeels hetzelfde als tijdens zijn eerste solo-avontuur; pendelend tussen hemel en aarde tracht hij te voorkomen dat het kwaad (de Frost Giants uit het eerste deel maakten plaats voor de Dark Elves) de boel overneemt.

Ondanks een handjevol Griekse mythologie (verraad, dood, broedertwist) mist de uitwerking vervolgens elke eigenheid en epische omvang die nodig is voor een verhaal waarin het voortbestaan van het universum op het spel staat. Regisseur Alan Taylor, die eerder een flinke dosis hoogwaardig televisiedrama maakte (The Sopranos, Mad Men), heeft bovendien moeite met actiescènes; vrijwel al het spektakel verschijnt in stukgemonteerde flitsen in beeld.

Minder automatische piloot en meer zelf de handen aan het stuur - het zou Marvel en Disney niet misstaan.

undefined