Mist

Te lullig.

In de plantenbak groeien lucifersbloemen: kleine, oranje bloemetjes, stokvormig, met een wit-zwarte kop, alsof de lucifer net is afgestreken. Al sinds mei houden de bloemen het vol. Als ik alle minuten op zou tellen die ik er al dan niet gedachteloos naar heb zitten kijken, kom je makkelijk aan een paar dagen, denk ik, goed bestede dagen.

Nu keek ik er niet alleen naar vanwege die koolmees, maar ook omdat op de radio de verkeersinformatie voorbij kwam. Zelf niet deelnemen aan het verkeer en toch luisteren naar de files; ik vind dat op een bepaalde manier wel iets hebben. Het is net alsof je er zelf in staat, terwijl je toch lekker thuis zit.

Het waren, vanwege de dikke mist, lange files, op de gebruikelijke plaatsen, maar er waren ook een paar bijzonderheden. Tussen Rijssen en Twello bijvoorbeeld stond 18 kilometer en dat kwam doordat de spitsstrook gesloten was. Een sterke zet van Rijkswaterstaat om in de spits de spitsstrook te sluiten. Ook opmerkelijk: tussen Zaltbommel en Everdingen stond 19 kilometer. Daarna dacht ik aan mijn favoriete file: die tussen Lexmond en Noordeloos. Daar deden zich nu geen bijzonderheden voor, of hij stond er niet eens. De plaatsen werden niet genoemd.

Lexmond.

Noordeloos.

Ik nam me voor daar binnenkort eens te gaan kijken. Twee plaatsen die door een file met elkaar zijn verbonden als een moeder via de navelstreng met haar net geboren kind. Wie van de twee zou de volwassene zijn, wie het kind. Lexmond en Noordeloos, ja, daar zat beslist een verhaal in.

Ik deed de radio uit en zette een cd van Janine Jansen op. Dit is een beroemde violiste waar ik tot een dag eerder nooit van had gehoord. Inderdaad, ik schaam me diep, maar klassieke muziek is nu eenmaal niet mijn sterkste punt. Hoe dan ook, daags voor de mistbanken over het land trokken hoorde ik bij op Radio 4 Maartje van Weegen over Tsjaikovski praten.

Waarschijnlijk zat ik net weer toevallig naar de luciferbloemen te kijken. Maartje had het over een prachtig stuk voor piano en viool dat door Janine was uitgevoerd met een orkest in plaats van een piano en zijzelf solerend op de viool. Souvenir d’un lieu cher heette het stuk en dat maakte dat ik de radio wat harder zette. Meestal heeft die klassieke muziek alleen maar een nummer, opus dit, symfonie zoveel, maar dit was een titel die er niet om loog.

Souvenir d’un lieu cher.

Nog voor Janine met spelen was begonnen, vlogen mij de herinneringen aan dierbare plaatsen al om de oren. Straathoeken en bruggen in mijn eigen stad, boulevards en pleinen in Parijs, landweggetjes op het Franse platteland, de weg langs het Hoendiep, van Groningen over Enumatil naar Zuidhorn, de kade langs de Waal in Zaltbommel, het Beukenlaantje op de Holterberg, niet ver van Rijssen, enzovoorts, te veel om op te noemen.

Janine Jansen was inmiddels al mooi op dreef en ik hoorde in Tsjaikovski’s muziek een lichtvoetige weemoed die gelukkig niet sentimenteel was. Het deed mij aan prille verliefdheid en zwanen denken en voor het eerst van mijn leven slaagde ik erin na afloop de titel en de uitvoerende artiest te noteren en daarna haastte ik me naar de muziekwinkel om die cd aan te schaffen. Daags daarop was het zo mistig dat ik er de hele dag naar luisterde.