INTERVIEW
'Mijn schoonmoeder werd beroofd, de dader bleek onze vertrouwenspersoon'
Steeds vaker was zijn schoonmoeder geld kwijt. Tot een verborgen camera de waarheid onthulde.
'Mijn schoonmoeder', zegt hoogleraar René Diekstra, 'woonde al anderhalf jaar in een verzorgingshuis toen ze steeds vaker meldde dat ze geld kwijt was. Geld dat wij in haar portemonnee stopten. In eerste instantie vroegen we: mama, heb je het niet zelf weggegeven? Nee, riep ze dan verontwaardigd, dat héb ik niet gedaan. Pas later zijn we het gaan controleren.
'Met hulp van een bevriende rechercheur verborgen we een camera in de plantenbak. Op de beelden zagen we dat een verzorgende steeds in haar tas graaide, nadat ze haar naar het toilet had gebracht. Tot onze ontsteltenis bleek het onze vertrouwenspersoon, de teamleider.
'Met de beelden in de hand deed ik aangifte. De politie vond het prachtig dat we zoveel bewijs hadden. Maar ze zeiden ook: maak je nou niet te druk, er wordt nergens zoveel gestolen als in het verzorgingshuis.
Rechtszaak
'Het leidde tot een rechtszaak. Maar de rechter weigerde tot twee keer toe naar de filmpjes kijken. Voor mij is nog steeds onduidelijk waarom. In plaats daarvan wilde ze mijn schoonmoeder horen als getuige. Tijdens de tweede zitting heb ik de rechter gezegd dat ik het geen manier van doen vond. Ik zei: kijk gewoon naar het materiaal, dan kunt u zien wat er is gebeurd.
'Omdat het niet opschoot, liet ik de beelden in de media zien. Eigenlijk dacht ik dat het iets was wat alleen ons was overkomen. Maar ik kreeg duizenden reacties.
'De dader werd veroordeeld tot een taakstraf en een voorwaardelijke gevangenisstraf, ook in hoger beroep. Later ging ze in cassatie. Pas afgelopen vrijdag kregen we te horen dat het cassatieverzoek is afgewezen. Drieënhalf jaar later - veel te lang. Het geld zagen we nooit terug. Volgens onze berekeningen had ze 6.000 à 8.000 euro gestolen.
Angstig
'Aan mijn schoonmoeder heb ik het niet meer kunnen uitleggen. Ik heb het geprobeerd, maar ze begrijpt het niet echt meer. Mede door deze zaak raakte ze steeds meer in de war en is ze in een verpleeghuis beland. Ze is 97 en extreem angstig. Ze slaapt met haar juwelen om en haar portemonnee tussen haar benen. De andere portemonnee ligt in een tas onder haar kussen.
'Ik vind dat we de plicht hebben dit aan te pakken. Het waarschuwings-register is een prima stap, maar tehuizen kunnen zelf veel meer doen: inventariseer welke kostbare spullen mensen hebben, laat mensen bij boodschappen bonnetjes meenemen. En neem het niet-pluisgevoel van bejaarden serieus.'
