Mevrouw Bussemaker, wij zijn de barbaren
Hoe kan het toch dat meisjesbesnijdenis zo laks wordt aangepakt? Het is een vorm van zware kindermishandeling, levenslange verminking en lijden zonder eind....
Staatssecretaris Bussemaker geeft vooral aan wat zij niet gaat doen: ‘Maar we moeten niet zeggen: we pikken alle Somalische meisjes eruit en we gaan die allemaal controleren’ (Binnenland, 28 januari). Waarom niet? Die meisjes lopen een enorm risico: in Somalië is volgens Pharos’ Focal Point 98 procent van de vrouwen besneden. En daar zou je ze dan niet tegen moeten beschermen?
Bussemaker zegt in dat interview: ‘Los van juridische aspecten die daaraan kleven, vind ik dat vanuit emancipatie het verkeerde signaal. Omdat er hele groepen Somalische vrouwen zijn die actief strijden tegen genitale verminking van hun dochters. Moet ik hun dan voor ze op reis gaan zeggen: kleed je maar uit voor de dokter? Dat klopt niet.’
Dat lijkt sterk op wat Haimanot Belay van de Ethiopische Vereniging stelt: migrantenouders hebben het recht hun kind te beschermen tegen een dergelijk onderzoek (Voorkant, 23 februari). ‘Velen zullen zeggen, dit kind is van mij, wat geeft u het recht om tussen haar benen te kijken?’ Dit zijn drogredenen. Als men de lichamelijke integriteit van het kind echt zo serieus neemt als nodig is, dan kan de schoolarts of huisarts heel snel overgaan tot controle van meisjes voor én na hun bezoek aan het land van herkomst. Vooraf om de ouders te tonen hoe serieus de overheid dit neemt en dat er daadwerkelijk straf op staat. Achteraf om te zien of er geen mishandeling heeft plaatsgevonden. Mocht dat toch zo zijn, dan is direct medische hulp voor het meisje nodig, en ook dat is een overheidszorg.
En dat onderzoek hoeft niet vernederend of psychisch belastend te zijn. De – helaas – ervaringsdeskundige jonge vrouwen Amina en Fatmata uit het artikel ‘Wij zijn geen barbaren’ (Voorkant, 23 februari), kan gevraagd worden welke lichaamshoudingen zij niet zonder pijn of beperkingen kunnen aannemen. Geheel gekleed, wel te verstaan. Met één been op de grond staan en het andere op een krukje misschien? Of met gespreide benen door je knieën zakken?
Het is al pijnlijk om er alleen maar over te denken wat voor normale dingen je niet zou kunnen als je zo mishandeld bent. Mevrouw Bussemaker, wij zijn de barbaren! Neem uw verantwoordelijkheid en bescherm die meisjes. Zij hebben niemand anders.
