Met Ramadan terug naar af

Tariq Ramadan: afleiden kan hij als geen ander. Dat blijkt weer uit zijn conflict met Henk Krol. In plaats van in te gaan op de onderwerpen waar het mee begon – Ramadans denkbeelden over vrouwen en homoseksualiteit – gaat de gasthoogleraar Burgerschap en Identiteit aan de Erasmus Universiteit op de welles-nietes-toer, zodat ’s mans rabiate opvattingen onbesproken blijven.

Krol
Zijn kritiek in een notendop: de wraakzuchtige Krol liegt. Hoe kan het ook anders in een klimaat waarin naar controverse hongerende politici moslims in een kwaad daglicht willen stellen? Ten onrechte, want moslims kennen helemaal geen ‘religieuze of culturele integratieproblemen’.

Waar ze wel vaak mee te maken hebben, zijn discriminatie en vooroordelen. De Nederlandse overheid moet daarom de ‘waarden van respect, vrijheid en gelijke kansen’ in praktijk brengen.

Park
Iedere zeepkistredenaar zij een plekje in het park gegund. Maar terwijl Ramadan kritiek op hem automatisch afdoet als buitenlanderhaat, wraakactie of aanval op zijn waardigheid, beloont de in zijn ogen zo discriminerende Nederlandse overheid hem met prachtbanen op de universiteit en bij de gemeente Rotterdam, waar hij voor 290 euro per uur bruggen bouwt.

Naar die kostbare activiteiten wordt sinds 2008 onderzoek verricht.

Toch kunnen we nu al een indruk krijgen van het werk van deze integratieparel van de Maasstad. Zijn bevindingen zijn door de gemeente gepubliceerd in de brochure Brug van vertrouwen, over onderwijs en ‘burgerschap, identiteit en je thuis voelen’.

Subsidieproza
Wazig subsidieproza waarin controverses onbenoemd blijven, begrippen hol zijn en niks concreet benoemd en uitgewerkt wordt. Daartoe leidt diversiteitsverheerlijking op zijn ergst: uit angst te discrimineren en te beledigen, uit angst schadelijke culturele en religieuze invloeden vast te moeten stellen, vervalt men in een zalvende beleefdheidstaal vergeven van multiculturalistische clichés.

Een zin: ‘Als pluralistische en open samenleving moet er een positieve discussie met onszelf op gang komen.’

Teletubbie
Alsof je de reclame voor pleegouderschap hoort waarin een verwaarloosd kind zichzelf opvoedend toespreekt. Dat kan allemaal in deze Teletubbievariant van de multiculturele werkelijkheid. Je zou van een Senior Oxford Researcher verwachten dat hij met iets substantiëlers komt.

Hij is immers door de gemeente Rotterdam in haar onnaspeurlijke wijsheid ingehuurd om ‘creatieve manieren’ – zijn woorden – te bedenken om de sociale cohesie te bevorderen. Nou, daar toont hij zich vooralsnog weinig origineel in.

Grote Ontkennen
Zijn opvattingen over integratie komen er bijvoorbeeld op neer dat er geen integratieproblemen zijn. Daarmee zet hij de klok terug naar de duistere tijd van het Grote
Ontkennen vóór Frits Bolkesteins wake-up call in de jaren negentig waarmee het integratiedebat eindelijk begon.

Met geen woord rept hij over mensen die lak hebben aan integratie of die vanuit hun overtuigingen de westerse samenleving willen beschadigen.

Afstand, preekt hij, komt door het praten over integratie.
Ramadan pleit ervoor ‘oorzaken’ of ‘schuld’ niet te zoeken in culturele en religieuze aspecten. Zo omzeilt hij de discussie over de kwalijke kanten van de radicale islam. Maar als het op het kweken van stadsburgerschap aankomt, moet er ineens wel rekening worden gehouden met cultuur en religie en dient het geschiedenisonderwijs te worden aangepast om alle culturen te behagen.

Wonderdokter
Problemen zijn communicatieproblemen bij Ramadan, dus adviseert deze wonderdokter: luister naar elkaar. Een antwoord op de vraag waarom in de diversiteitsenclave Rotterdam stadsburgerschap nodig is om de boel niet te laten ontploffen, heeft hij niet. Maar hij heft wel de priemende vinger naar de ‘voedingsbron van negatieve gevoelens’.

Schuldig zijn de instanties, de scholen en de media. Koren op de molen van de autochtone geitenwollensok die zich allerhevigst schaamt voor het helse onrecht dat hij als door de geschiedenis belast witmens migranten aandoet.

Ramadan heeft – we blijven hopen – wellicht meer in petto dan de gemeentepublicatie biedt. Zelden zo’n gemakzuchtige verzameling clichés bijeen gezien. Het is terug naar af, naar de tijd van zwijgen en slikken en Ad Melkert.

Geleuter
Brug van vertrouwen bezingt nu niet bepaald de schoonheid van de Nederlandse taal en de waarde van het zelfstandig denken. Het is alleen daarom al te hopen dat Rotterdam stopt met dit geleuter.

Met een beetje geluk vindt Ramadan emplooi in contreien waar men verlegen zit om zijn verlichte inzichten. Waarschijnlijk loopt het anders: hij krijgt een lintje en Geert Mak als hagiograaf.