Met een spatscherm voor de klas: op deze middelbare school trekken ze alles uit de kast

Met mondkapjes, spatschermen en handschoenen probeert een school in Amstelveen docenten een veilig gevoel te geven. ‘Mensen mogen zelf kiezen wat ze gebruiken.’

De leerlingen van 4-havo betreden op deze maandagochtend het lokaal zoals leerlingen van 4-havo dat nu eenmaal doen. De tassen nonchalant over de schouder, de gezichten niet per se verrukt over de kennis die ze straks zullen vergaren. Bij de deur drukken ze plichtsgetrouw op het pompje dat voor ze klaarstaat, waarna ze handenwrijvend naar een tafeltje lopen. Daar mogen de mondkapjes af.

‘Ga lekker zitten’, zegt Janneke Stuulen tegen de leerlingen. Ze is docent Nederlands en staat naast haar bureau, keurig achter de gele plaklijn die het lokaal in tweeën verdeelt: een vak voor de leerlingen en een vak voor haar. De lijn herinnert iedereen aan de afstandsregels die gelden op middelbare scholen: tussen twee leerlingen hoeft geen 1,5 meter te zitten, tussen een docent en een leerling wel.

Als bijna iedereen zit, doet ook Stuulen haar mondkapje af – een paars exemplaar met kleurige monsters. Om vervolgens de jongen die als een van de laatsten het lokaal binnenkomt nog even terug te sturen naar de deur. ‘Denk je aan je handen?’

Geel hesje

Zo gaat dat dus hier, op het Amstelveen College, een school met circa 1.700 leerlingen en 300 medewerkers. Overal staan ontsmettingsmiddelen. De docenten zitten voor de les al in het lokaal en gaan vaak net iets eerder weg, zodat ze de leerlingenstromen op de gangen ontwijken. En de afdelingen hebben nu eigen koffiezetapparaten, zodat het personeel niet steeds naar de docentenkamer hoeft.

O ja, sinds de derde week na de vakantie zijn er ook mondkapjes. De schoolleiding heeft het personeel erover laten stemmen, zegt rector-bestuurder Anke de Peuter, omdat ‘docenten merkten dat die anderhalve meter moeilijk te handhaven was’. Ruim zeven op de tien vond het een veilig idee als zowel medewerkers als leerlingen een mondkapje zouden dragen als ze door het gebouw wandelen. ‘Sommige medewerkers hebben ook een geel hesje.’

Dat er discussie is over de werking van mondkapjes, vindt De Peuter niet zo interessant. ‘Het gaat er vooral om dat onze docenten zich veilig voelen’, zegt ze. ‘Zodat we zo veel mogelijk lessen kunnen laten doorgaan.’ De school stelt daarom voldoende mondkapjes, spatschermen, hesjes en handschoenen ter beschikking. ‘Mensen mogen zelf kiezen wat ze gebruiken.’

Snelweg

Janneke Stuulen kiest voor het spatscherm. Dat draagt ze niet de hele les, maar wel als de leerlingen zelfstandig aan het werk zijn, zoals nu. Ze pakt de plastic kap, waar in grote letters ‘Face Shield’ op staat en in kleine letters ‘Direct Splash Protection’. Met het ding op haar hoofd steekt ze de gele lijn over, naar het vak van de leerlingen.

Daar heeft ze de ruimte, want de tafels staan anders dan voorheen. Links vier rijen van vier tafels, rechts ook. Er tussenin loopt een brede boulevard waar de docent kan flaneren, zonder de leerlingen te dicht te naderen. Andere docenten kozen om die reden voor een U-opstelling.

Het spatscherm biedt Stuulen gemoedsrust. Want het voelt toch wel een beetje vreemd dat ze in haar woonkamer maar zes mensen mag uitnodigen en hier op school in een iets grotere ruimte met dertig leerlingen zit. Ze had al twee keer een leerling in de klas met een ouder met corona.

Dat ze ermee door de klas kan lopen, is een voordeel. Zo kan ze beter contact maken met de leerlingen. Een dag zou wel erg lang duren als ze steeds in haar vak moest blijven. Over leerlingen heen buigen doet ze niet. Het spatscherm herinnert haar eraan afstand te houden.

‘Waar zijn je boeken’, vraagt ze aan een jongen met een zwarte trui. ‘Sterre, gaat het goed?’ Haar stem klinkt ingeblikt.

Vergeten

De leerlingen lijken zich overigens niet allemaal even trouw aan de mondkapjesplicht te houden. Vlak voor de les, tijdens de pauze, lieten veel van hen het ding om hun nek bungelen, al dan niet om een hap van hun boterham te kunnen nemen.

‘In de ochtend gaat het heel goed’, zegt conrector Michel Mohr. ‘Dan volgt iedereen de regels. Later wordt het minder. Ze vergeten hem na het eten weer op te doen, bijvoorbeeld.’

‘Sommige leerlingen geloven ook niet dat het helpt’, zegt Anke de Peuter. ‘Het is hier de maatschappij in het klein. Maar uiteindelijk dragen ze ze toch. Omdat ze weten dat de docenten anders misschien geen les meer willen geven.’

Met zulke ontwikkelingen moet de school wel rekening houden, zegt De Peuter. Want nu gaat het goed, maar straks kan alles anders zijn. Daarom zijn ze op dit moment bezig scenario’s uit te werken om goed voorbereid te zijn op de toekomst. ‘Wat doen we bijvoorbeeld als een halve klas afwezig is?’ zegt ze. ‘Of de helft van de docenten van een klas?’

Beslagen

Tegen kwart voor twaalf wordt havo-4 onrustig. Sommigen trekken hun jas al aan, een jongen zet zijn mondkapje vast op, andere leerlingen friemelen wat ongeduldig aan de elastiekjes.

Wat vinden ze eigenlijk van die mondkapjes? ‘Het is benauwd’, zegt Berend. ‘Ik heb astma. Nu moet ik de hele tijd pufjes nemen.’ En de blonde Jesse toont zich ook niet erg enthousiast. ‘Mijn bril beslaat de hele tijd.’

Even later, bij de deur, stappen alle leerlingen desalniettemin gemaskerd naar buiten. Op die ene jongen na dan, met zijn joggingbroek en zijn draadloze oortjes. Stuulen spreekt hem aan.

‘Probeer er de volgende keer zelf aan te denken’, zegt ze.