Met een grote SP wordt Nederland arm en provinciaals

De SP is bezig aan een fortuyneske verovering van wat haar concurrenten laatdunkend de dagkoersen noemen. Net als Fortuyn in 2002 weet Jan Marijnissen op het juiste moment de wind van het turbulente electoraat in de zeilen te krijgen. Hij piekt op tijd, niet te vroeg maar kort voor verkiezingsdag. Ook nu ervaren zwevende kiezers hun voorkeur voor een politieke rebel als een coming-out, als het opluchtende einde van een onbewust taboe.

Nu de SP in de peilingen de derde partij van het land is, en het einde van hun halleluja nog niet in zicht, mag de fluwelen handschoen worden afgeworpen. De partij van Marijnissen heeft namelijk nogal wat plannen die dramatisch uitpakken voor kiezers die overwegen hun stem te geven aan wat ooit een maoïstische groepering was. Op drie belangrijke onderwerpen, de sociale zekerheid, de economie en het buitenlands beleid zal menig SP-stemmer van een koude kermis thuis komen.

Ten eerste wil de SP af van sociale zekerheid als tijdelijk vangnet voor mensen die even aan de kant staan. Men wil de uitkeringen fors verhogen, de bijstand zelfs met 10 procent, waardoor werken nauwelijks meer loont. Bijstand is geen vetpot, zeker niet voor langere tijd, maar op deze manier zullen veel mensen blijvend aan de kant staan en niet worden aangezet tot werk.

De SP is ook furieus tegen vormen van fraudebestrijding die hun nut hebben bewezen. Zo ageert ze tegen de huisbezoeken van de Amsterdamse PvdA-wethouder Aboutaleb. Tijdens die bezoeken krijgen bijstandsklanten die daar recht op hebben, extra ondersteuning, maar wordt ook gecontroleerd op fraude. Veel misbruik wordt zo voorkomen. Belastingbetalers kunnen ervan op aan dat hun geld goed wordt besteed. Dit vertrouwen is wezenlijk voor solidariteit. Door fraudebestrijding in een kwaad daglicht te plaatsen, ondergraaft de SP de solidariteit van belastingbetalers met uitkeringsgerechtigden.

Een tweede terrein waarop SP-plannen dramatisch zullen uitpakken, is economie en inkomen. Onder Balkenende zijn de verschillen tussen arm en rijk gegroeid, en alle linkse partijen vinden dat inkomens rechtvaardiger verdeeld moeten worden. Maar de SP slaat door. Ze wil niet alleen de ongehoord rijken extra belasten, maar eigenlijk iedereen die iets meer verdient dan modaal, zeker huishoudens waar man en vrouw arbeid en zorg delen. Op het eerste gezicht lijkt het alsof deze tweeverdieners met ieder een redelijke baan er bij de SP, vergeleken met andere grote partijen, alleen maar het minst op vooruitgaan. Dat zou ook al te denken geven, maar in de praktijk zullen deze gezinnen er zelfs fiks op achteruitgaan. Dat komt omdat de partij van Marijnissen heel wat fiscale aftrekposten wil afschaffen. Op zich is dat vaak terecht, maar in combinatie met haar andere inkomensplannen betekent het minder koopkracht voor heel wat mensen.

Ook het bedrijfsleven moet vrezen voor het SP-beleid. Het midden- en kleinbedrijf wil men nog wel ontzien, maar in grotere ondernemingen ontwaart men kennelijk kapitalisten die flink aangepakt moeten worden. Gunstige voorwaarden voor multinationals om zich in Nederland te vestigen, zijn de partij een gruwel. Belastingen voor bedrijven worden verhoogd. In maatschappelijk verantwoord ondernemen gelooft men niet. Bij de SP slaat het Nederlandse evenwicht tussen dominee en koopman door naar de eerste. Onze economie zal het zwaar te verduren krijgen als handelsmissies worden geleid door een SP-minister van Economische Zaken.

Het buitenlands beleid is een derde onderwerp waarvan we mogen hopen dat de ideeën van de SP geen waarheid worden. Voor de partij is de wereld kennelijk niet veel groter dan Oss. Van Europa moeten we ons maar niet te veel aantrekken. De gulden moet terug en de SP stemde tegen toetreding van Roemenië en Bulgarije. Daarmee onthouden ze deze Oost-Europeanen, die jaren gebukt gingen onder een communistisch bewind dat de SP niet vreemd was, niet alleen economische voorspoed. Ook ontzeggen ze de democratische vernieuwers in die landen Brusselse steun. Een sterk Europa is bovendien een direct belang voor handelsland Nederland. Willen we economisch en politiek de VS het hoofd bieden, dan is meer samenwerking nodig dan de SP wil.

Niet alleen Europa maar ook ons leger moet het bij Marijnissen cum suis ontgelden. Nadat Balkenende zich door Bush heeft laten misleiden om troepen naar Irak te sturen, komt een halvering van defensie, zoals de SP wenst, tegemoet aan frustraties van veel kiezers. Het is echter onbegrijpelijk dat de partij bezuinigingen prefereert boven een radicale hervorming van ons leger, zodat dat ingezet kan worden om burgeroorlogen te voorkomen, ontwikkelingslanden te helpen, kortom bij te dragen aan wereldvrede. Internationale solidariteit is geschrapt uit het vocabulaire van de SP.

Veel kiezers overwegen een stem op de SP. Men doet er echter goed aan te beseffen dat we dan niet meer te maken hebben met een kritische luis in de pels, die af en toe charmant ‘tegen’ roept, maar met een machtsfactor van betekenis, die haar stempel zal drukken. Als SP en PvdA van vergelijkbare omvang worden, is dat niet alleen een signaal aan het huidige landsbestuur dat het socialer moet. Het is ook een oproep om te berusten in uitkeringen, weinig te doen aan fraude met uitkeringen, modale tweeverdieners te belasten, bedrijven aan te pakken en ons weinig aan te trekken van wat er buiten de landsgrenzen gebeurt.

Een links kabinet is een prachtige kans, maar als de SP daarin evenveel of meer te zeggen heeft dan de PvdA, moeten we vrezen voor onze sociale zekerheid, de economie en onze plek in de wereld. Een kabinet-Marijnissen zal een teleurstelling blijken.