Meneer Balbal

Ik geef wel eens wat, maar ik kan niet de problemen oplossen van weet-ik-hoeveel Marokkanen. Zij mogen denken dat ik miljonair ben omdat ik in een Mercedes rijd, maar ik weet dat het een roestig vehikel uit 1996 is waarvan de motor met plakband aan elkaar hangt. Zij mogen denken dat ik als Nederlander de magische gave heb om Fort Europa te openen, maar ik weet dat ik al blij mag zijn als ik in die oude bak zelf ooit Nederland weer haal.

Maar laatst kreeg ik een verzoek dat mij niet losliet. Het kwam van een jonge vrouw, Nadia Balbal, die ik tegen het lijf liep in mijn woonplaats Kenitra. Nadia werd in 1977 geboren in het Franse Mulhouse. Ze kwam uit een Marokkaanse familie die al decennia in Frankrijk woonde en het goed deed. Haar vader was slager, met haar zes broertjes en zusjes woonde ze in een prachtig huis.

In 1989 ging het hele gezin op vakantie naar familie in Kenitra. Het was een vrolijke, zonnige tijd en niemand had zien aankomen wat er ging gebeuren. Op een dag was de vader van Nadia in zijn auto gestapt en alleen weggereden, met medeneming van alle paspoorten.

Nadia, haar moeder, broers en zussen bleven achter, en konden Frankrijk niet meer in. Later bleek dat haar vader zich had laten scheiden van haar moeder, de eerste mevrouw Balbal, en er intussen een nieuwe mevrouw Balbal op nahield, een aanzienlijk jonger exemplaar, dat spreekt voor zich. Hij vestigde zich in België.

Nadia en haar familie moesten in Kenitra maar zien hoe ze rondkwamen. Ze waren arm, maar dankzij de financiële bijdragen van de buren redden ze het. Soms belden ze met meneer Balbal, maar dan verbrak hij de verbinding.

Intussen probeerden ze alles om weer in Frankrijk te komen. Dat was hun land en Frans was hun taal. Maar als ze de Franse ambassade wilden bezoeken, kwamen ze niet voorbij de portiers. Ze hadden geen idee hoe ze het verder moesten aanpakken en zo gingen er jaren voorbij. Langzamerhand vonden ze hun weg in Marokko – afgezien van Nadia.

Nadia is blijven dromen van Frankrijk, het land waar ze tot haar twaalfde heeft gewoond. Het was er zo mooi, zo licht, zo veelbelovend. Nadia wil nog steeds terug, koste wat het kost. ‘Kun jij iets voor me doen?’, vraagt ze.

Jazeker, had ik tegen haar willen zeggen. Ik wil meneer Balbal in België wel op zijn bek timmeren. Maar ik heb het niet gezegd. Ik weet niet of mijn Mercedes België haalt. Daarom schrijf ik dit stukje.