Meeste ouders kiezen voor twee kinderen
Het Nederlands gezin standaardiseert. Uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) blijkt dat ouders in verreweg de meeste gevallen de voorkeur geven aan twee kinderen....
Het CBS heeft de samenstelling onderzocht van bijna een miljoen gezinnen waarvan het jongste kind tussen de acht en twaalf jaar oud is. Ruim de helft van die kinderen leeft met één broer of zus. Een op de elf kinderen heeft het rijk alleen. Daarmee is het aandeel van gezinnen met één kind iets kleiner dan dat van gezinnen met drie kinderen. Een op de twintig gezinnen telt vier kinderen, terwijl een gezin met vijf of meer kinderen uitzonderlijk is geworden. Het onderzoek van het CBS is puur cijfermatig. Maar volgens gezinssocioloog Kees de Hoog is het standaardgezin meestal de vrucht van een compromis tussen man en vrouw. Zes jaar geleden werkte De Hoog, verbonden aan de universiteit van Wageningen, mee aan een onderzoek van de Nationale Gezinsraad. Overigens is de door het CBS gesignaleerde ontwikkeling volgens hem al in de jaren zestig ingezet. In een ruwe schets tekent De Hoog de standaard-gezinsvorming. Het initiatief ligt bij de vrouw. Maar haar kinderwens wordt zelden enthousiast onthaald. De man vreest inkomensderving en opvangproblemen, maar gaat uiteindelijk toch door de bocht. De stap van één naar twee is een stuk minder groot dan van geen naar één. Opnieuw zal het de vrouw zijn die de kwestie aanroert en opnieuw zal de man bezwaar aantekenen. Maar de combinatie van werk en zorg is dan al mogelijk gebleken en dus is zijn verzet minder hardnekkig. Blijft de standaardvrouw echter aandringen, dan houdt de standaardman voet bij stuk. Twee kinderen moet genoeg gezin zijn. Ook de steeds hogere leeftijd waarop kinderen worden verwekt, speelt een kleine rol. De Hoog: 'Een vrouw die op haar 38ste een tweede kind krijgt, ziet zichzelf niet opnieuw met luiers in de weer als ze de veertig is gepasseerd.' Bij de CBS-berekening zijn ook allochtone gezinnen, waar het kindertal doorgaans hoger is, meegeteld. Toch constateert De Hoog ook onder Turken en Marokkanen een teruggang: van gemiddeld zeven kinderen naar drie à vier. 'De integratie is kennelijk toch niet helemaal mislukt.'
