Marokko houdt Kroatië op 0-0; Arabische voetballers leven op van massale steun op de tribunes

De man in het shirt met de naam Ziyech springt op en neer op de tribunes. Hij houdt de adem in als de echte Hakim Ziyech aanlegt voor een vrije trap. Spannend. Bal in de muur. Jammer. Hij ademt uit.

Na afloop van Marokko - Kroatië (0-0) laat Ziyech, de echte dan, zich op zijn rug vallen. Helemaal kapot, weinig als hij heeft gespeeld bij Chelsea. De uitslag past in de opbeurende prestaties van Arabische landen tijdens het WK. Saoedi-Arabië wint van Argentinië, Tunesië en Marokko spelen gelijk tegen Denemarken en Kroatië. Is het de groei van de ploegen? Toeval? Komt het door de massale steun van de tribunes?

Sofyan Amrabat uit Huizen, middenvelder van Fiorentina, gooit zijn indrukwekkende torso in de strijd, soms botsend op het tengere lijf van Luka Modric. Hij krijgt geel als hij Modric een schopje geeft. Amrabat, voorheen onder meer Feyenoord, ziet nog een andere oorzaak voor de opkomst. ‘Frankrijk en Engeland zijn nog uitzonderingen met ruime uitslagen. Het voetbal van nu is dynamisch, met veel power en energie. Het is ook tactisch. Veel teams spelen vanuit een goede organisatie. Het is moeilijk goals te maken.’

Duizenden Marokkanen

Maar goed, de steun van het publiek is welkom. Duizenden Marokkanen bevolken de tribunes. ‘Ik had alleen liever gehad dat het toernooi in Marokko was gehouden’, stelt Cheddi Ghadiki, waarmee hij een sentiment vertolkt, want Marokko probeerde een paar keer het WK binnen te halen, maar de Fifa koos als eerste Arabisch sprekende land voor het kapitaal van Qatar, in Azië.

In dat landje is geld in overvloed dankzij olie en gas, en zijn acht moderne stadions verrezen. Dus zie je deze woensdag Marokkaanse vlaggen uit auto’s hangen, op de weg van Doha naar Al Khor, midden in de woestijn, in het noordelijke puntje van Qatar. Vanaf kilometers afstand is stadion Al Bayt te ontwaren, in de vorm van een bedoeïenentent, met een dak nota bene dat voortdurend open blijft. Met zoveel inspanning is het stadion gebouwd door arbeiders, voor een hongerloontje in de bloedhitte, en dan breken ze na het WK de bovenste ring weer af, plus het dak.

Het is te bizar voor woorden. Maar dat zegt al die Arabieren in het stadion even niets. ‘We zijn één grote familie’, zegt Salim Kessabi, de man die het shirt van Ziyech draagt. ‘We zijn dinsdag met een groep naar Saoedi-Arabië - Argentinië geweest en nu zijn de Saoedi’s bij onze wedstrijd.’

‘Het is geweldig dat het toernooi in een Arabisch land is’, vindt Zakaria Aboukhlal uit Rotterdam, de aanvaller die van AZ naar Toulouse vertrok. Tegen de Kroaten is hij reserve. ‘Qatar is een prachtig land. We zijn heel blij. Ik denk dat wij elke wedstrijd de meerderheid van de supporters hebben. En in Nederland kijkt ook iedereen mee.’

Supporter leeft intens mee

Supporter Kessabi, de jongeman in Ziyech-shirt, is geboren in Italië en leeft intens mee met het wel en wee van de echte Ziyech, geboren in Dronten, die net als Noussair Mazraoui (Leiderdorp) terugkeerde nadat de vorige bondscoach was ontslagen. Ziyech wisselt prachtige acties af met balverlies, hangend op rechts. Kessabi zegt: ‘Ziyech is een van de beste spelers ter wereld. Hij is een tovenaar, door het talent in zijn linkervoet. En hij heeft een sterke persoonlijkheid.’ Hij zegt ook nog: ‘Als Italië en Marokko tegen elkaar zouden spelen, ben ik voor Marokko. Honderd procent. Marokko is mijn bloed.’

Naast hem staat Ciman Soukari, die in Duitsland woont. ‘Mijn favoriet is Achraf Hakimi. Opgeleid door Real Madrid. Vol eerzucht, een van de beste verdedigers ter wereld.’ Voorheen hadden Marokkaanse voetballers moeite om door te breken bij de beste clubs van Europa. Noureddine Naybet, destijds verdediger van La Coruna, luidde meestal het antwoord op de vraag welke voetballer van Marokkaanse afkomst de absolute top haalde. Nu reiken de technici steeds hoger, wachtend op de WK-doorbraak. Hakimi voetbalt bij PSG, Ziyech bij Chelsea, al mag hij daar vrijwel nooit meedoen. Mazraoui, woensdag linksback, voetbalt voor Bayern. Hij valt in de tweede helft uit nadat hij vallend wil scoren.

Eindelijk wil een van de Arabische landen eens echt ver komen, minimaal in de kwartfinale. Marokko bereikte de laatste zestien in 1986 in Mexico, de Saoedi’s in 1994 in de Verenigde Staten. De zege van Algerije op Duitsland in 1982 is beroemd, al bleef die zonder beloning, omdat Duitsland en Oostenrijk het op een akkoordje gooiden in de slotronde.

Zakaria Aboukhlal is positief gestemd: ‘Voor een eerste wedstrijd was het niet slecht. Nog twee wedstrijden winnen en we zijn door. We hebben nieuwe spelers, een goed team en een goede trainer, met een goede tactiek. We kunnen iets leuks neerzetten.’

Een uur na de wedstrijd wandelt de echte Ziyech langs de pers. Haar in model, rode zonnebril. Nee, hij wil niets zeggen. Dat laat hij over aan de man op de tribune met een Ziyech-shirt.