Marokkaanse jongens die de bloemetjes buiten zetten? Dat is gewoon de NL-fase

Mijn neef heeft het allemaal voor elkaar: het huisje, het boompje en drie beestjes. Hij werkt hard, is actief in de plaatselijke politiek en gaat met zijn vader naar de moskee. Hij is zelfs al naar Mekka geweest. Nou, dan weet je hoe goed iemand bezig is. Mijn neef, de ideale schoonzoon. Dat is weleens anders geweest, want vroeger heeft hij overvloedig veel bloemetjes buiten gezet.

Marokkaanse jongens hebben een heel eigen manier om de spanning tussen twee culturen te pareren. Zij knippen hun leven simpelweg op in twee fasen. Eerst doen de heren van het goede leven alles waar ze zin in hebben. Een Marokkaanse jongen kan stappen, roken, drinken, vrijen met welke en hoeveel dames hij wil. Op zichzelf wonen, verre reizen maken, noem het maar op. Gewoon leven dus. Een jongen moet immers de ruimte krijgen om een man te worden.

Dit is licht verwarrend voor de Nederlandse vrienden en collega's. Die denken namelijk dat Khalid gewoon Khalid is. En Khalid is een topgozer want hij doet altijd leuk mee. Maar de Marokkanen onder ons weten dat Khalid er nog niet is. Khalid zit namelijk in zijn NL-fase. Zijn ouders hebben daar wat hoofdpijn van, maar ze laten 'm begaan en wachten geduldig. Als hij een jaar of 27 wordt, zal Khalid namelijk een metamorfose ondergaan en wordt hij serieus. Dan begint de Marokkaanse fase. Die houdt in dat er een huisje wordt ingericht, een degelijk meisje wordt getrouwd en het burgerlijke leven begint.

Er wordt niet meer gedronken of gefeest, Khalid krijgt een nette baan en eventueel geklooi met justitie behoort definitief tot het verleden. Bij familiebezoeken zit Khalid voortaan braaf in het gezelschap. In djellaba.

Zelfs voor mij als insider levert deze gedaantewisseling soms kortsluiting op. Eerst natuurlijk de hypocrisie over de bruid die idealiter nog geen kusje, wat zeg ik: nog geen sms'je mag hebben gedeeld met een man, terwijl de bruidegom zelf naar hartelust airmiles spaarde op de soa-poli. Allah is een stuk vergevingsgezinder ten aanzien van mannen. Denken ze.

Maar ik verbaas me vooral over de bijna gespleten persoonlijkheid van de jongens. Zo werkte ik als student bij een Marokkaanse vrijwilligersorganisatie waar ik voor het eerst intensief optrok met mijn 'broeders'. Ik moet zeggen: een zeer aangename verrassing. Mijn beeld van Marokkaanse jongens was niet positief. Heel curieus, ik weet ook niet waarom, maar ik dacht dat Marokkaanse jongens domme, asociale criminelen waren. Wat bleek echter: de jongens met wie ik samenwerkte, waren hoogopgeleid, maatschappelijk betrokken, ongelooflijk lief en grappig bovendien. Eén vooroordeel wel bleek te kloppen: Marokkaanse jongens zijn moederskindjes. Net als Italiaanse mannen; die gaan ook meteen huilen als je over hun moeder begint.

Afijn, die jongens bleken dus reuzegezellig en de vrijwilligersclub werd een warme Marokkaanse familie voor me. Daar zag ik van dichtbij het geploeter van de jongens om zowel de Nederlandse als de Marokkaanse levensstijl in zich te verenigen. Bij meisjes was het redelijk overzichtelijk: je had de 'keurige' die een beetje gereserveerd bleven en de 'vrije' die tot diep in de nacht mee op stap gingen. De jongens daarentegen waren allebei tegelijk. Overdag stonden ze in de pauze vroom te bidden om vervolgens 's avonds het nachtleven in te duiken. Ik heb me vergaapt aan die jongens en me steeds afgevraagd wie ze nou écht waren. Eén jongen spande de kroon: dat was een enorme corpsbal waar nog maar weinig Marokkaans van was overgebleven. Hij was onze excuus-Hollander. Maar wat bleek: zijn moeder had een meisje in haar geboortedorp uitgekozen waar hij uiteindelijk mee is getrouwd. Hij had het zeer overtuigend neergezet allemaal, maar het bleek toch de NL-fase te zijn geweest.

Vroeger protesteerde ik tegen de dubbele standaard en keek ik afgunstig naar de jongens en hun vrijheden. Nu zie ik dat anders. Voor meisjes zijn de spelregels tenminste duidelijk, wat je daar verder ook van vindt. Jongens daarentegen groeien op in een wereld waarin niets mag, maar alles kan. Waarin de regels niet consequent zijn. Zo'n jongen moet op een gegeven moment toch ook niet meer weten wie hij is.

Naar mijn brave neef kijk ik ondertussen met trots; hij heeft rust in z'n kop gekregen en is gelukkig. Al dwalen mijn gedachten zo nu en dan af naar die zomer toen hij na al het gefeest toch een beetje ongelukkig keek. En met jeuk in zijn broek naar de huisarts moest.